venres, 29 de xullo de 2011

Semillas de odio

Recientemente Isabel Allende dijo que cada una de sus obras es como una semilla en el vientre, digo yo que cada poema es una semilla que se va tirando sobre la tierra a fin que germine para todos. Pero también la semilla del odio lanzada a los cuatro vientos sirve para reproducir su nefasta carga genética.

Durante la era Bush se formalizó la idea antigua de quien no está conmigo está contra mí, idea antagónica que desconoce términos medios en donde  el enemigo de mi amigo lo asumo como enemigo propio también. Otra idea perversa de Bush fue el desarrollo de la llamada defensa preventiva y el poder trascender los limites de USA para ir a castigar a su supuesto enemigo. También fomentó la idea de una guerra de civilizaciones que traducida significa la defensa de Occidente contra el Islam, en una cruzada moderna que permita el aniquilamiento de ese adversario y supuesto enemigo, cuyo último Templario acaba de aparecer en Oslo.

Tal política o ideología del odio, a fin de justificar conductas agresivas, permitieron que la verdad -esa convidada de piedra de la modernidad- se tergiversara y apareciera la mentira de unas supuestas armas de destrucción masiva que vueltas en verdad -de tanto repetirse y afirmarse en los medios occidentales- permitió con la anuencia de casi todos los países de Occidente la invasión, destrucción de Irak y subsecuentemente Afganistán y dejan en la mira a Irán y otros. Indudablemente la semilla lanzada a los cuatro vientos por mayor el poder del mundo ha dado y seguirá dando sus frutos.

Tal semilla permite identificar al enemigo entre cualquiera que no profese nuestras mismas creencias o entre algún inmigrante ilegal que haya atravesado las fronteras de un país del primer mundo en donde los desposeídos de la tierra están siendo señalados como causantes de los males de esos países que  cierran sus fronteras a fin de excluirlos del botín del bienestar y alejar así el  peligro que esa ola de inmigración generada por la pobreza y alentada por una supuesta globalización del planeta. Tal ola es atacada con fiereza por recalcitrantes fomentadores del odio a todo lo que provenga de abajo.


Acaba el ultimo Templario (Anders Behring Breivik) de fumigar con bombas y balas de verdad-verdad a cerca o más de cien personas inermes e inocentes en Noruega, llevado por la semilla  que germinó en su mente de que el enemigo es de toda una cultura o de toda una civilización, que el enemigo viene de afuera y se ha metido en nuestros bellos jardines vikingos. Tal idea permite a un simple mortal encontrar la chispa que detone y arrase con su odio a decenas de vidas de “enemigos”, aliados del invasor que tenemos dentro y que poco a poco va instaurando su silenciosa toma del poder en ese bello país del bienestar.

Los organismos vivientes llevan consigo su carga de potencialidades en capsulas de ADN llamadas genes las cuales pueden permanecer latentes durante toda su existencia o irrumpir con violencia ante el ambiente propicio que fomente su desarrollo. El odio expresado, apoyado y difundido permite que aquellos desafortunados seres que están dotados de tal carga negativa puedan en el momento del estimulo continuado hacer lanzar su carga explosiva, que bien pudo permanecer dormida pero que despertada por el discurso del odio se ha hecho carne y ha arrasado en su grandeza destructiva a miles y miles de vida, para seguir conformando el inmenso listado de muertes injustas que componen la historia de ésta humanidad.

Colombia no ha escapado a ese discurso del odio,  y allí actores vestidos de verde oliva o camuflajes han hecho ensangrecer los campos en donde las masacres contra  supuestos enemigos o auxiliares de esos enemigos han sido desaparecidos con furor por las balas de verdad que el odio permitió generar en esas mentes que se despertaron y actuaron ante el discurso de un supuesto enemigo que está en todas partes y que es preciso desaparecer.


Quiera la fortuna que las semillas del odio para siempre tanto en Colombia como en el planeta queden contenidas en vainas pétreas que impidan la continuidad de esas muertes injustas. Por lo tanto es tarea de todos no fomentar en nuestros congeneres las ideas destructivas que  conducen a la muerte.

Soñar no cuesta nada pero hay que seguir soñando.
O Barco de Valdeorras. España. 25072011

luns, 4 de xullo de 2011

El eufemismo del rescate a Grecia


Viene imponiéndose en el argot económico la palabra rescate para referirse al dinero que es preciso poner por diversas economías para que el país Grecia no se quiebre.

En la forma como se emplea pareciera que la palabra rescate es sinónimo de ayuda a Grecia para que sea capaz de solventar la crisis que padece y que según especialistas económicos es preciso paliar con las medidas drásticas clásicas de siempre: apretasen del cinturón al máximo y mayor empobrecimiento para los trabajadores griegos.


Sin embargo un naufrago en altamar es rescatado cuando perdido ya sin fuerzas y a punto de perder toda esperanza de vida se le aparece en la distancia una embarcación que con un pitido y parlantes que le saludan porque viene a ayudarle, a rescatarlo bondadosamente, sin nada a cambio.


Pero el eufemismo para rescate se traduce para Grecia en préstamo económico y como todo préstamo de esas características y dentro de las leyes del mercado actual aplican los intereses que los prestamistas tengan a bien imponer y todas las condiciones agregadas que Grecia debe obedecer porque se trata de un préstamo obligado, no de un rescate y menos de una ayuda. Ni la UE ni el Banco de Europa, ni el FMI ni nadie está ayudando a Grecia. Simplemente se está aplicándole el lema de “al caído, caerle”. Grecia debe obligatoriamente aceptar el préstamo y todas sus horrorosas cláusulas sin chistar.


En America Latina donde se impuso a rajatabla el neoliberalismo a mediado de los años setenta, terminaron y siguen aun muchas de sus economías siendo deudoras -ad eternum- de los organismos financieros tipo FMI o Banco Mundial quienes le dicen a esos países cuánto le prestan, cómo le harán los desembolsos, en qué se aplicarán esos desembolsos y en que forma, cómo lo pagarán y en cuanto tiempo. Ríanse, ya que muchos países latinoamericanos no han podido pagar su deuda porque aun teniendo con qué pagarlas, las condiciones impuestas impiden salir de ella. Se trata de entonces de un préstamo oneroso y despiadado, no rescate.


Lógicamente ese tipo de “rescates” beneficia solo al prestamista, y aunque pueden hacer creer que es una bondadosa mano tendida al hermano Griego, no hay tal. Es el puño cerrado y duro del sistema financiero neoliberal que aprieta y asfixia sin llegar a matar porque matando se quedaría sin cliente y posiblemente sin paga.


Sacudirse de tal imposición del préstamo ha sido harto difícil para muchos países que han pasado por trances similares. Aconteció con Argentina obligada a devaluar y a impedir a sus ciudadanos rescatar dineros propios a los bancos. Pudo sacudirse pero negándose a pagar tal eufemística ayuda. No ha dejado de pagarla pero sí la ha pagado en la medida de sus posibilidades.


Si la vida de Grecia es casi eterna ¿por qué no se puede pagar en largos plazos dicho préstamo y por qué Grecia no puede negarse a recibirlo y producir su propia respuesta?


Sigue girando la noria.


alfredoivan50@hotmail.com
O Barco de Valdeorras. 03072011

venres, 1 de xullo de 2011

ARDE GALIZA!!

Por: Abc

A queima dos montes xa forma parte da nosa paisaxe de verán, homes e mulleres loitan apagando lumes para salvar o seu, a flora, a fauna, a dignidade deste país… outros adícanse a recortar gastos, e manternos sen información, (Ollos que no ven, corazón que non sinte) deste xeito o que non ves non existe!! pobre estratexia, dende logo, non axuda a concienciación do problema, nin a que votantes e institucións asuman responsabilidades e atopen solucións.


Ala polo 2006 o partido que hoxe ten a responsabilidade de gobernar esixía comisións de investigación convocaba manifestacións ao lema de “Non pases paxina. Galicia non o merece” chegando a dicir “Con nós non morría xente nos incendios, co bipartito catro persoas” intentos de sacar rédito político como a foto da “mangueira de xardín”



Hoxe Feijolito califica de “óptima” e o conselleiro de Medio Rural de “ejemplar” a xestión dos incendios, parapetándose tras comparecencias sen preguntas… cando o único que se pide e información.

Cando vemos estas declaracións carentes de contido programático, recorrentes e descubrindo o que xa todos sabemos “os incendios son intencionados”, enfermos, desalmados e delincuentes sempre houbo e haberá, e mentres non tomemos conciencia que os desastres ecolóxicos a todos nos afectan, e todos somos responsables, e mentres o lume popularmente sexa o medio máis barato de limpar o monte, e unha vez posto en marcha moi difícil de controlar, o incendiario só exista cando non temos outra explicación e só nos lembramos del cando o monte arde.


Ninguén coñece receita máis eficaz ca educación ambiental…


Por todo isto, e o que se me escapa, unha política completa cotra o lume non esta só en gastar millóns e millóns na extinción, esta tamén nas tarefas de prevención, moi importante, en por en valor os recursos forestais, non estou menosprezando as labores de extinción, son todas complementarias sen esquecernos da vixilancia…


Agora ben, o peor é esquecelas todas a un tempo, e esperar que non ocorra nada, pensar que os incendios son unha desgraza que lle ocorre sempre a outros pero non a nós, porque somos máis listos e máis eficientes, ou se cadra chove, por iso resultan preocupantes os recortes do actual goberno (os incendios apáganse no inverno) nas actividades de limpeza, prevención e ausencia de políticas estruturais no medio rural, poñendo as bases para nunha privatización do monte…



Recortar non é o mesmo que aforrar.


Que cada quen escolla: “cada un fai no seu o que lle peta” vivindo de costas o problema da descomposición do rural, namentres se espalla o desanimo e o prezo das terras cae para beneficio de outros (canteiras, parques eólicos, monocultivos de piñeiros e eucaliptos…) abandonados pola xente sen oportunidade de vida... ou, un digamos pacto social e político, que mude a tendencia de despoboamento tendo en conta a diversidade de funcións (ecolóxicas, económicas, turísticas, culturais, sociais…) onde prevención e extinción convivan. Se cadra pode que Galiza non mude do verde ao negro.



Os mesmos que antes condenaban ós membros de outro goberno, e pedían dimisión, agora condenan incendiarios.


Para o conselleiro Juárez, que diminuíu a franxa de protección de 100 a 50 m. das vivendas, que dixo que o rural galego non ten futuro, que aceptou o recorte de gastos en prevención de incendios, e que afirmou, dando a entender có propio persoal de extinción puña lume aos montes galegos... o importante é, a data fixada para iniciar as intervencións: a campaña debe comezar o 1 de xullo, e se os lumes xorden antes, é que se trabucaron, non o conselleiro có tiña todo previsto e organizado... se arden centos de ha. entre o 25 de xuño e o 1 de xullo, iso non importa, o programa é perfecto e cúmprese ao pé da letra, se afecta a menos de 20 ha., non conta, silencio! se non se di nada, non existe!. E para isto Medio Rural acaba de conceder 540.000 € a catro periódicos en plena campaña antiincendios, xa que en catro meses as lapas en Galiza arrasaron máis de 2.600 ha., fronte as 700 da campaña 2010, case catro veces máis, sendo Ourense a máis afectada, cun 91% do arrasado...

É o que hai!!