mércores, 29 de febreiro de 2012

El pastocillo mentiroso



Ahí viene el lobo, anunciaba voz en cuello el pastorcillo a fin de llamar con su bulo la atención sobre un lobo inexistente y la correspondiente carencia de peligro para su rebaño de ovejas. Hasta que llegó el día que de verdad el lobo apareció amenazante y ante el repetido anuncio del pastorcillo mentiroso ya nadie se movilizó y quedaron las ovejas a merced del lobo. Pero aquello ocurrió en un caso de fabula y las circunstancias nuevas de éste nuevo pastorcillo, el Duque de Palma, no terminarán -con la mayor de las probabilidades- en forma similar a la de la literatura.

Según las informaciones que vienen saliendo desde el mediático juicio por el fraude millonario al estado con malversación de fondos públicos, lavados de activos incluidos –blanqueo de capitales- y traslado de jugosas sumas en Euros a paraísos fiscales allende España;  se logra deducir sin necesidad de tener mas de dos dedos de frente que la artimaña negativista del Duque y su intento a que la dirección de toda  atención se dirija hacia su socio, Diego Torres, quien a espaldas del Iñaki fue capaz de ir construyendo todo un edificio de trapisondas financieras que condujeron al enriquecimiento ilícito tanto de DT más el resto de compinches en la trama -incluido el propio e inocente Duque- realmente y para nada parece corresponderse con la verdad o no convence a juicios de raciocinio de mentes adultas y rectas.

Que se hayan embolsado miles o millones de Euros con los manejos de proyectos a través de fundaciones que se benefician del visto bueno Real y que sacaran provecho de ello en contra de las sufridas y envilecidas arcas publicas, no nos asombra , ya que casos como éste son el pan nuestro de cada día tanto aquí como cualquiera otra parte del planeta donde los capitales estatales -léase sociales- vienen siendo esquilmados por  quienes desde sus posiciones de privilegios se han enriquecido sin que los juicios a que hayan sido sometidos y sus penas consecuentes hayan contribuido en proporcionalidad al corregir el daño hecho al estado, a las maltrechas verdad y ética, y a la sociedad. Un grupo de privilegiados se aferra a los escaños del poder y enquistado en ellos por decenios usufructúan insaciables y sin muchas consecuencias lo que según entendemos todos, son capitales de la sociedad dados para  administrar a estados llamados democráticos. A eso hemos llegado y es un elemento contributivo pero invisibilizado de los elementos que llegaron a formar la responsabilidad de la crisis económica actual y que sumisamente de nuevo tienen toda la seguridad de tener que pagar los pueblos.

Ante las evasivas de IU frente al Juez en Palma, dicen que éste le espetó: “si vino para contar eso, mejor ni hubiera venido”. Es decir, trasciende que el Juez se cansó de escuchar el escurridizo canto de un artista que defiende su inocencia a costa de olvidar, negar, rehuir y señalar a otro. Lo espetó el Juez y ello tampoco querrá decir que la justicia cabalgará erecta y digna en este caso a juzgar y someterá a dura pena a los causantes del incordio.

La justicia, el poder, la nobleza, los altos cargos, tienden a arroparse entre ellos con el manto solidario del silencio, del enredo o de la inverosimilitud y se orquestan clásicos mediáticos para mantener alelado al auditorio durante días y meses para a la final concluir que el noble siga siendo  noble y el poderoso, poderoso; y como en un sainete de renombrada altura escuálidas penas serán dictadas o altas pero ya sin que ellas hayan sido impregnadas del concurso de la verdad y queden como hilachillas que juntándolas no convencen a nadie que de que se  haya hecho justicia ni que la pena haya sido la adecuada. Porque aun siendo adecuada después la cobijarían las arandelas que la reduzcan a penillas ridículas en donde a la vuelta de dos años el delincuente vuelve a la calle a sonreír, a respirar el aire puro y a disfrutar con disimulo de los caudales que con sutil artimaña se apropió y aducirá que habiendo sido vencido en sano juicio, tiene derecho a resarcir su pena volviendo al disfrute del alto cargo, de su noble cargo y del poder.

Arriba la democracia: aun desprestigiada como anda, permite juzgar y castigar aunque penas nimias sean y arreglos por debajo de la mesa permitan ser inocente al culpable y culpable el inocente.

Así que el pobre pastorcillo mentiroso tuvo el infortunio de vivir en una era en donde los lobos, de verdad, lobos eran y sus ovejas, ovejas.

Alfredo Iván Niño Maldonado
O Barco de Valdeorras 28022012

sábado, 25 de febreiro de 2012

Las Reformas laborales en España: De trabajadores a mercancías

por Alejandro Mora*


Hay que reformar el “mercado sanitario” y el “mercado educativo”. Igual que sentimos un escalofrío cuando la sanidad o la educación se equiparan a simples mercancías, si en estos días una persona despertara de un coma de 30 años se angustiaría al escuchar hablar sobre la reforma del “mercado de trabajo”, porque intuiría que bajo ese ropaje se querían reformar los derechos laborales (a la baja).

El derecho laboral nace de la desigual relación que existe entre el trabajador asalariado y el empleador, y es el poder público legislando quien protege a la parte más débil de esa relación: el trabajador. En España, la Ley de 1873 sobre niños obreros, la Ley de condiciones de trabajo de mujeres y menores, la Ley de Accidentes laborales -ambas de 1900-, junto con la creación de la inspección de trabajo en 1906 y, posteriormente, de los “tribunales industriales”, fueron los primeros pasos del derecho laboral y de su intento de aplicación. También por aquel tiempo los países firmantes del Tratado de Versalles recogían en 1919 que “el trabajo no debe ser considerado mercancía”.

Por el contrario, el “mercado de trabajo” borra toda relación desigual entre trabajadores asalariados y propietarios, poniendo de forma engañosa en pie de igualdad a oferentes y demandantes de trabajo; unos y otros acuden libremente –nos dirán-, al mercado de trabajo. Si asumimos impunemente, con esta terminología, que el trabajo es una mercancía (como las naranjas o los tornillos) nos veremos obligados a batallar en su terreno con sus reglas de juego, y nos bastará con abrir el más básico de los libros de introducción a la economía neoclásica para entender las reformas laborales que se vienen aplicando en España a lo largo de los últimos 30 años.

Veamos; el mercado idealizado que aparece en los libros neoclásicos sólo funciona si:

1. Los trabajadores y los propietarios carecen de poder para determinar el precio del trabajo, son precios aceptantes. Cualquier intervención coaligada de grupos o del mismo Estado acabaría con el modelo. El Derecho del trabajo es incompatible con esta premisa salvo que haciendo dejación de funciones se auto inmole en sucesivos pasos:


Primero, dejando de ser garante de determinados derechos y convirtiéndolos en motivo de acuerdo colectivo entre las partes. “Para ello, espacios hasta ahora reservados a la regulación estatal pasan al terreno de la negociación colectiva” (Exposición de motivos Ley 11/1994). Algunos de esos “espacios” fueron los complementos salariales, la estructura del salario, y la movilidad geográfica y funcional.

Segundo, (ultimada en estos días): transfiriendo asuntos que eran competencia de la negociación colectiva hacia la negociación individual entre trabajador y empresa.
Que nadie se lleve a engaño, si los ciudadanos y trabajadores no despertamos habrá un tercero y un cuarto paso. La protección al trabajador individual que quede tras esta reforma laboral, la flexibilidad que hoy se demanda, será entendida mañana como rigidez endiablada que provoca todos los males y que de nuevo hay que corregir. El ejemplo lo tenemos con la negociación colectiva que en la reforma de 1994 era un instrumento fundamental de flexibilidad frente a la rigidez del Estado como garante,

“Respecto de la negociación colectiva, se parte de la idea de que debe ser un instrumento fundamental para la deseable adaptabilidad por su capacidad de acercamiento a las diversas y cambiantes situaciones de los sectores de actividad y de las empresas.” (Exposición de motivos Ley 11/1994)
y en la reforma de estos días una rémora por su rigidez
“Las modificaciones operadas en estas materias responden al objetivo de procurar que la negociación colectiva sea un instrumento, y no un obstáculo, para adaptar las condiciones laborales a las concretas circunstancias de la empresa” (Exposición de motivos Real Decreto-ley 3/2012)
¿Y así, hasta dónde?: hasta que las personas nos convirtamos en naranjas que ni se las escucha, ni padecen.



2. En el mercado perfecto que aparece en los libros neoclásicos cualquier factor (también trabajo) se compra y se vende en cualquier cantidad, porque de lo contrario el mercado no funciona. En España, desde 1976 (Ley de Relaciones Laborales) el contrato se presupone indefinido, por lo que si el propietario quiere acabar con el contrato unilateralmente –dejando de comprar una determinada cantidad de trabajo- tiene que pagar por ello una indemnización, lo que proporciona estabilidad al trabajador en su puesto de trabajo (precisamente la barrera del despido hace que este se denomine indefinido). Esta defensa del eslabón más débil, la persona que trabaja, choca con el concepto de mercancía pues el que se compre una cantidad de mercancía hoy no exige ni penaliza (mediante una indemnización) el que no se compre mañana. En la deriva de convertir a los trabajadores en mercancía se entienden las reformas de las tres últimas décadas que intentan reducir el coste del despido por tres caminos que corren paralelos y se refuerzan mutuamente:


Primero: la ley 10/1984 abrió la puerta al contrato temporal (no causal) con una indemnización muy reducida, 12 días por año trabajado (y nula para contratos de formación y prácticas), frente a los 45 días en los indefinidos. Creada la dualidad, se presenta ésta como el mal endémico del mundo laboral y a continuación toda solución sólo pasa por reducir la indemnización del indefinido para acercarse al temporal y no al contrario. Así la Ley 63/1997 creó para colectivos muy especiales un contrato indefinido con 33 días de despido (y tope 24 meses y no 42 meses), el Real Decreto-ley 10/2010 universalizó los 33 días para todos los parados, y el Real Decreto-ley 3/2012 para todos sin la condición de estar parado, al tiempo que abre la puerta al despido libre, con el contrato a prueba de un año, en este primer momento para un colectivo muy específico, menores de 30 años y en PYMES de menos de 50 trabajadores, para que en sucesivas reformas puedan ir incorporándose otros colectivos y tipos de empresas.

Segundo: pero que dada la carga de profundidad podía ser el primero, recortar los casos de despido improcedente (ampliando la definición del despido por causas objetivas) y su coste de indemnización. Las sucesivas reformas 94, 97… hasta la última de 2010 han redefinido las causas objetivas, y se ha reducido paulatinamente la indemnización de 32 a 20 días en el despido procedente. La actual modificación da un vuelco al artículo 82.3 del Estatuto de los trabajadores (ET) al considerar causa objetiva “la disminución persistente de su nivel de ingresos o ventas. En todo caso, se entenderá que la disminución es persistente si se produce durante dos trimestres consecutivos”. Estas y otras medidas conducen a igualar la indemnización del indefinido y del temporal, lo que nos conduce al tercer camino.

Tercero: redefinir el concepto de trabajo indefinido obviando lo que le hace indefinido, la indemnización. Se reduce su indemnización, vaciándolo de contenido, quedando sólo el nombre al equipar su protección al del contrato temporal “(…) la contratación temporal. Lo primordial es el objetivo final de que en 2015 sean 12 días de indemnización, que es exactamente lo que tendría que pagar un empresario que despida en ese momento por causas objetivas a un trabajador fijo, ya que de los 20 días reglados habría que deducir los ocho días de subsidio. De esa manera, se incentivará la contratación indefinida.” (Declaraciones del Ministro de trabajo el 17/06/2010).

La reforma que se anuncia en estos días continúa el camino de la mercantilización del trabajo. El que el contrato indefinido tenga finalmente una indemnización de 20 días por despido procedente (que también se aplica si el trabajador no acepta la imposición del propietario que modifica unilateralmente el horario, jornada, sueldo etc –explosionando el artículo 41 del ET) o de 33 días por el despido improcedente, es sólo otro escalón más hasta que no exista indemnización, la negociación sea simple imposición por la parte más fuerte, el empleador, y las personas seamos naranjas.

En definitiva, discutamos las “reformas laborales” pero rechacemos frontalmente la terminología “reformas del mercado laboral” porque debajo de las palabras esconde soluciones y una tendencia que deterioran el bienestar de la mayoría.
Llegados a este punto convendría recordar a los economistas neoliberales, y a los políticos que siguen sus consejos, que si todos tenemos como objetivo económico el bienestar de todos los ciudadanos, este se puede lograr: uno, mediante una adecuada distribución de la renta –que se consigue con reformas laborales que favorezcan a la posición más débil-, repartiendo con más justicia el valor añadido que genera la actividad económica. Dos, corrigiendo la distribución inicial a través de impuestos progresivos (para que los que obtuvieron más del primer reparto devuelvan una parte a la sociedad que les permitió conseguirlo). Si el mayor bienestar de todos no se logra por ninguno de estos dos medios, el (gasto en) bienestar del conjunto de los ciudadanos caerá. El emitir deuda y pagar el tipo de interés de mercado para pedir prestado un dinero que tendría que haber sido recaudado o repartido desde el inicio (de ahí la importancia de las reformas laborales) además de no resolver el problema del bienestar del conjunto, más allá del corto plazo, supone recompensar de nuevo a los que presionaron para que las leyes de la sociedad (laborales y tributarias) permitieran su situación ventajosa a costa del resto.

Los que desde la economía neoclásica, con su fe ciega en el mercado, alientan esta realidad tendrían que hacerse responsables de sus acciones -pues así sólo se alcanza el bienestar para algunos-, y recordar las palabras del maestro José Luis Sampedro: “Los economistas se dividen en dos: los que hacen más ricos a los ricos y los que hacen menos pobres a los pobres”.


*Alejandro Mora Rodríguez. Ex profesor de economía de la Universidad Complutense de Madrid y miembro de econoNuestra.

mércores, 22 de febreiro de 2012

“As guerrilleiras eran mulleres cun compromiso político inequívoco”

Montse Dopico

“Os fascistas nunca nos poñerán no lugar que corresponde, sempre nos rebaixarán. As guerrilleiras eramos como todas as mulleres e nada tiñamos que ver coa imaxe que tiñan de nós. Sabiamos cal era a nosa loita. Eramos donas dos nosos actos e non tiñamos que darlle explicacións a ninguén". Quen fala así é Consuelo Rodríguez López, ‘Chelo’, unha das protagonistas do ensaio de Aurora Marco ’Mulleres na guerrilla antifranquista galega’ (Laiovento).

Consuelo Rodríguez López coa autora do libro en Ile de Ré (Francia), agosto de 2010. 
Enlace e guerrilleira do monte coa Federación



Os golpistas chamábanlles as ‘queridas’ dos ‘bandoleiros’. E exercían sobre elas unha sorte de represión que engadía á absoluta brutalidade empregada cos homes un elemento patriarcal, do que a máxima expresión era o abuso sexual. Querían escarmentar a unha caste de mulleres que desafiaban o réxime coa súa liberdade. Que transgredían o rol tradicional na que o franquismo quixera confinalas.
Chelo ía armada. Camiñaba durante horas cargada co macuto como os seus compañeiros en días de intensas nevadas
Chelo ía armada. Camiñaba durante horas cargada co macuto como os seus compañeiros en días de intensas nevadas. Vivía nos chozos da Cidade da Selva, en Casaio, no medio da precariedade. Ela e a súa irmá Antonia foran enlaces desde que os seus irmáns se botaran ao monte no 1939. E chegou un momento no que tivo que escoller entre subir ela tamén ou morrer. E historias como a de Chelo hai máis. Só que non foran contadas. A profesora Aurora Marco decidiu, entón, romper co silencio. Co esquecemento. E durante catro anos realizou unha investigación cuxos froitos recollen o libro ‘Mulleres na guerrilla antifranquista galega’ e o documental ‘As silenciadas’, dirixido por Pablo Ces.
A participación das mulleres na actividade da guerrilla, fose da natureza que fose, era un acto de resistencia política. Eran comunistas, anarquistas, socialistas, republicanas sen filiación política concreta, ou non definidas ideoloxicamente pero non dispostas a consentir coa inhumanidade que alicerzaba o réxime
Marco ten claro que a participación das mulleres na actividade da guerrilla, fose da natureza que fose, era un acto de resistencia política. Independentemente das relacións familiares e/ou sentimentais que puidesen unilas cos homes. Eran comunistas, anarquistas, socialistas, republicanas sen filiación política concreta, ou non definidas ideoloxicamente pero non dispostas a consentir coa inhumanidade que alicerzaba o réxime. O perigo que entrañaba calquera apoio á guerrilla -familias enteiras foron fusiladas por facelo- obriga a descartar, segundo a autora, a imaxe que delas quixo proxectar a ditadura, como “amantes” dos guerrilleiros. “Eran mulleres cun compromiso político, e público, inequívoco”, sinala.

luns, 20 de febreiro de 2012

El timbre

La noche cerró sus puertas brevemente.

En la penumbra él era perseguido por un filoso cuchillo en manos de una alta sombra.

Corrió huyendo por un estrecho zaguán sin salidas. Ya acorralado, el filoso cuchillo se lanzó dos y tres veces sobre su cuerpo que alcanzó a esquivar, pero al golpear la mano contra el muro, rodó, y ahora quedó al alcance de la derecha suya que raudo lo tomó y como rayo lanzó varios lances sobre la sombra atacante quien al verse así, angustiada, no podía creer que ahora  estuviera  ella a punto de ser vencida. Así, aterrorizada y a punto de morir oyó un timbre muy agudo Rriiingg… y ¡Uuff que susto!, sigo viva, afortunadamente era solo en  sueño. Se dijo la muerte.
ainm

Homo Sapiens Eroticus


Aquel antropólogo gay le había conocido durante una de sus incursiones en África y desde el comienzo intentó y logró una gran amistad con quien con el paso del tiempo se volvería su amante preferido.

El Doctor Greene, famoso antropólogo Inglés había vívido durante mucho tiempo en Sao Paolo, desde donde con mucha frecuencia viajaba a la selva Amazónica a hacer investigaciones con grupos aborígenes perdidos en la profundidad de esa magnifica selva. Durante ese tiempo el se mantenía soltero pero siempre en sus fantasías eróticas soñaba con un magnifico espécimen que fuese muy fuerte, vigoroso, cariñoso y que le acompañase a todas partes para así paliar su angustiante soledad de siempre.

Sentado ahora en el amplio sillón de su escritorio y siendo acariciado suavemente en la nuca por su amante quien inquietamente se movía a sus espaldas, empezó a sentir un pequeño dolor en el bajo vientre y al llevarse la mano derecha y palpar el sitio álgido notó una pequeña protuberancia, un pequeño bulto, lo cuál le preocupó y le puso a pensar sobre las posibilidades patológicas de aquella extraña masa en su bajo vientre la cual nunca antes había notado. Pensó que en caso de persistir dicha masa y sus molestias tendría que verse enfrentado al profundo terror que le producía el ir al médico. Terror ese que se originó en su infancia cuando fue llevado en muchas oportunidades -obligado por su padre- al dispensario de su pueblo natal en donde un médico rechoncho, calvo y viejo alternaba la Medicina con practicas sádicas sobre sus pacientes; y él, niño y paciente, no había podido escaparse a las perversas inclinaciones del galeno quien al examinarlo le pellizcaba sus tetillas con fuerza y le hurgaba con unos gruesos dedos índices todas sus porosidades y al final remataba colocándole el tratamiento con unas jeringas que se veían inmensas y llenas de un liquido  viscoso, amarillento y  espeso que antes de ser aplicadas eran acompañadas con la sonrisa de gozo y  palabras del galeno: "es de aceite y no duele" a la vez que se relamía y frotaba con placer sus manos segundos antes de introducir el aguijón
de metal en las profundas carnes de sus nalgas de niño que no soportaban tanto dolor. Y así, todas las veces terminaba sudoroso, gimiendo intensamente y gritando, pidiendo el auxilio de su padre quien le reconvenía siempre con la frase "sea macho, los hombres no lloran" y sacudiéndolo por su bracito lo llevaba rápidamente hacia su casa. Su padre acostumbraba siempre llevarlo al doctor Ríggor que así se llamaba el sádico galeno, quien alardeaba de la gran precisión de sus diagnósticos y la certeza de los tratamientos que instauraba.

Ahora otra vez le asaltó el terror a Greene, ante la palpación de una pequeña masa en su bajo vientre; pero para tranquilizarse pensó que ya se desvanecería y tomando la mano de su amante King se fue dando brincos con él hacia el jardín.


Al antropólogo le gustaba,siempre que estaba preocupado, ir a su jardín lleno de plantas que había traído desde diferentes ciudades en sus viajes, como una forma de terapia, ya que el olor de las flores le permitía a través de su sentido del olfato entrar en un estado de trance placentero. Y ahora, ya más calmado y tirado sobre la hierba veía a su amante como se movía inquietamente entre los árboles del jardín y se quedó mirándolo y recordando la tarde aquella en el parque natural de Zimbawe donde lo conoció, cuando Ogono su fiel auxiliar y otros nativos lo entraron cargado y herido al recinto donde el estaba estudiando. Al verlo malherido inmediatamente se preocupó en socorrerlo y le aplicó unos calmantes que le permitieron hacer luego el procedimiento de detener el sangrado, curar su herida de bala en el hombro derecho y, dejarlo acostado a fin que se recuperara tranquilamente. Mientras lo cuidaba sintió una gran atracción por el, ya que tenia una gran estructura corporal y embellecidos sus largos brazos así como su gran tórax. Respiraba rítmicamente, y así visto tan grande y tan indefenso generaba un gran deseo de protección maternal el cual no tardo en aparecer en el espíritu de Greene quien a partir de allí se encariño tanto con King que le fue haciendo poco a poco su amigo inicialmente y con el tiempo su amante al descubrir que era muy apasionado y con un derroche de energía que lo hacían un erótico insaciable, cosa que nunca el había descubierto entre sus antiguos amantes. Esa faceta de la personalidad de King terminó por conquistar el cuerpo y el corazón del antropólogo. 



Eran ya cerca de las cinco de la tarde, de ese 7 de Agosto del 2010, King como siempre despreocupado recorría con su caminar balanceado y a veces a saltos los limites del Jardín , mientras Greene tomaba con angustia entre sus manos la ya gran masa que después de varios meses de contemplación se le había ido formando, creciendo lenta pero firmemente, al amparo de su terror a los médicos. Pero aquella tarde el dolor intermitente que le tomaba el bajo vientre iba en aumento y un deseo incontrolable de expulsar de su cuerpo esa masa oprobiosa hizo levantar a Greene del césped, olvidar por primera vez a King, abandonarlo a su soledad y salir a enfrentar su propio terror a fin de resolver lo insoportable que le aquejaba y la gran masa en su vientre que ya casi le impedía moverse. Tomo las llaves de su Jeep y con dificultad ingresó en el, encendió el motor y arrancó en busca de la ayuda de un Facultativo. Llegó rápidamente a la central de Urgencias del Hospital Saint Vincent y apresurado entró en el consultorio del médico sin importarle los otros enfermos que estaban en espera previa, se tumbó en una camilla y rápidamente fue atendido por el facultativo de turno a quien sin darle respiro alguno le grito me muero, atiéndame por favor que éste malparido dolor en la barriga y el jopo me va a matar. El médico se asustó por la vehemencia y el rostro desfigurado de Greene al hablar y su indudable desespero y angustia. Rápidamente le examinó el abdomen aun ante sus dolorosos quejidos y presuroso dijo: llévenlo a Cirugía, es una urgencia, hay que operarlo. 

Greene estaba ahora en el quinto piso del Saint Vincent, en una espaciosa sala con lámparas de luz azulosa intensa que colgaban de sus techos, aparatos electrónicos que enviaban señales desde su cuerpo y que el no sabia descifrar. Veía el correr de un lado para otro de los médicos y enfermeras quienes rápidamente preparaban todo para su cirugía y súbitamente una voz amable le dijo: te vas a dormir, respira tranquilo. Así, entró en un sopor placentero que le aliviaba su dolor y lo sacaba del mundo hacia un espacio iluminado, amplio, azuloso, donde el se veía recorrer como por una amplia playa llena de arenas blancas y brillantes, niño aun y agarrado de la mano de su madre, e inquieto por dirigir su mirada a los genitales de los otros niños varones amigos o conocidos de su infancia. Así en ese estado se quedó dormido.



Al despertar de su anestesia ya no sentía su vientre, ningún dolor le aquejaba, pero se encontraba rodeado del alboroto de quienes con cámaras fotográficas, cámaras de vídeo, grabadoras, micrófonos y lápices y papeles en sus manos le felicitaban, le tocaban afectivamente, y de su médico quien acercándose le dijo: Alégrese, Usted es el primer caso en la historia de una concepción entre especies, acabas de parir una chimpansita, todo ha salido muy bien.

ainm/02.

domingo, 19 de febreiro de 2012

A MULLER NO FRANQUISMO

por: abc

A propaganda franquista tapou a crueldade aplicada pola represión do réxime ás mulleres republicanas.


O castigo do franquismo sobre as mulleres foi dobre. Por "roxas" e por "liberadas". Dunha punta a outra da España sublevada, repetíronse os mesmos métodos de tortura física e psicolóxica. Pódense resumir en tres: as purgas con aceite de rícino para có forte poder laxante depurara o "tóxico interior", rape o cero para censurar o suposto libertinaxe, e prohibición absoluta ás viúvas, irmáns e nais de fusilados de mostrar calquera tipo de loito.

Tralo establecemento do réxime do xeneral Francisco Franco, os ideais máis reaccionarios, definían á muller en relación coa esencia e destino natural, foron concretados, dende un principio, nas novas lexislacións, tanto civís como penais e laborais. A muller era esposa, nai e reserva dos valores espirituais. Protexeuse á familia como núcleo vital do novo Estado e prohibiuse o matrimonio civil, a contracepción, o divorcio e o adulterio. Estimulouse a procreación e premiouse ás familias numerosas. A lexislación española, inspirada no Código de Napoleón, comparou á muller casada con menores de idade.


Para levar a cabo esta tarefa creouse a Sección Feminina da Falanxe, encargábase de educar ás mulleres no seu verdadeiro papel. A Sección Feminina recollía este espírito. E, aínda que o desenrolo económico da segunda metade dos sesenta adaptou algo a incorporación legal ó mercado de traballo, xa que moitas mulleres traballaran na economía somerxida por necesidade, estes principios mantivéronse vixentes ata a morte de Franco.
A maior parte da normativa laboral contiña a condición de cás mulleres abandonasen o traballo o casarse. Prohibiuse cás mulleres exerceran unha serie de profesións, como avogada do Estado, notaria ou diplomática. Con fines morais prohibiuse tamén a educación mixta.

O ideal feminino era o do sacrificio, da obediencia e o da subordinación. Era natural có feminismo se convertera en algo satánico antifeminino e antinatural. As reclamacións de igualdade entre home e muller eran unha equivocación, xa que para os ideólogos falanxistas e para as voces que se facían oír dentro da igrexa Deus marcara dende o principio a distinción entre os roles sexuais, e creara ao home como un ser activo e á muller, como un ser pasivo.

Sen embargo, aínda que no Fuero del Trabajo había establecido có Estado se encargaría de liberar á muller casada do taller e a fábrica, a crises de finais dos cincuenta, obrigou a unha serie de revisións da política económica do réxime. A expansión industrial necesitaba incrementar a poboación laboral, e especialmente a máis barata, e recorreuse á man de obra feminina. A nova sociedade de consumo estaba máis preocupada polo seu benestar económico que polas ordenes ideolóxicas do réxime.

Pouco a pouco os signos de cambio foron facéndose más visibles: empezáronse a publicar libros sobre a cuestión da muller onde se analizou con dureza a problemática feminina na sociedade española, e as grandes teóricas do feminismo internacional foron traducidas a finais dos sesenta. Por outra parte, xurdiron varias asociacións legais de mulleres (universitarias, xuristas e separadas), e tamén organizacións clandestinas vinculadas a partidos políticos de oposición.


Un complemento necesario.
“A través de toda la vida, la misión de la mujer es servir. Cuando Dios hizo el primer hombre, pensó: “No es bueno que el hombre esté solo”. Y formó la mujer, para su ayuda y compañía, y para que sirviera de madre. La primera idea de Dios fue el ‘hombre’. Pensó en la mujer después, como un complemento necesario, esto es, como algo útil”.

(Sección Femenina. Formación Político-Social, primer curso de Bachillerato, 1963)

Gimnasia casera.
“Una mujer que tenga que atender a las faenas domésticas con toda regularidad, tiene ocasión de hacer tanta gimnasia como no lo hará nunca, verdaderamente, si trabajase fuera de su casa. Solamente la limpieza y abrillantado de los pavimentos constituye un ejemplo eficacísimo, y si se piensa en los movimientos que son necesarios para quitar el polvo de los sitios altos, limpiar los cristales, sacudir los trajes, se darán cuenta que se realizan tantos movimientos de cultura física que, aun cuando no tiene como finalidad la estética del cuerpo, son igualmente eficacísimos precisamente para este fin”.

(‘Teresa’, revista de la Sección Femenina, marzo de 1961. Reportaje sin firma)

Exhibiciones indecentes.
“No hay que tomar el deporte como pretexto para llevar trajes escandalosos. Podemos lucir nuestra habilidad deportiva, pero no que estas habilidades sirvan para que hagamos exhibiciones indecentes. Tampoco tenemos que tomar el deporte como pretexto para independizarnos de la familia, ni para ninguna libertad, contraria a las buenas costumbres”.

(Sección Femenina. ‘Economía doméstica’ para Bachillerato, Comercio y Magisterio, 1968)

Señora de.

“Cuando estéis casadas, pondréis en la tarjeta vuestro nombre propio, vuestro primer apellido y después la partícula ‘de’, seguida del apellido de vuestro marido. Así: Carmen García de Marín. En España se dice de Durán o de Peláez. Esta fórmula es agradable, puesto que no perdemos la personalidad, sino que somos Carmen García, que pertenece al señor Marín, o sea, Carmen García de Marín”.

(Sección Femenina. ‘Economía doméstica’ para Bachillerato, Comercio y Magisterio, 1968)

La dependencia voluntaria.

“La vida de toda mujer, a pesar de cuanto ella quiera simular -o disimular- no es más que un eterno deseo de encontrar a quien someterse. La dependencia voluntaria, la ofrenda de todos los minutos, de todos los deseos y las ilusiones, es el estado más hermoso, porque es la absorción de todos los malos gérmenes -vanidad, egoísmo, frivolidades- por el amor”.

(‘Medina’, revista de la Sección Femenina, 13 de agosto de 1944)

El talento creador.

“Las mujeres nunca descubren nada; les falta, desde luego, el talento creador, reservado por Dios para inteligencias varoniles; nosotras no podemos hacer más que interpretar, mejor o peor, lo que los hombres nos dan hecho”.

(Pilar Primo de Rivera, 1942)

La mujer sensual.
“La mujer sensual tiene los ojos hundidos, las mejillas descoloridas, transparentes las orejas, apuntada la barbilla, seca la boca, sudorosas las manos, quebrado el talle, inseguro el paso y triste todo su ser. Espiritualmente, el entendimiento se oscurece, se hace tardo a la reflexión: la voluntad pierde el dominio de sus actos y es como una barquilla a merced de las olas: la memoria se entumece. Sólo la imaginación permanece activa, para du daño, con la representación de imágenes lascivas, que la llenan totalmente. De la mujer sensual no se ha de esperar trabajo serio, idea grave, labor fecunda, sentimiento limpio, ternura acogedora”.

(Padre García Figer en ‘Medina’, revista de la Sección Femenina, 12 de agosto de 1945)

Sé obediente y no te quejes.

“Ten preparada una comida deliciosa para cuando él regrese del trabajo. Especialmente, su plato preferido. Ofrécete a quitarle los zapatos. Habla en tono bajo, relajado y placentero (…)

En cuanto respecta a la posibilidad de relaciones íntimas con tu marido, es importante recordar tus obligaciones matrimoniales: si él siente la necesidad de dormir, que sea así no le presiones o estimules la intimidad. Si tu marido sugiera la unión, entonces accede humildemente, teniendo siempre en cuenta que su satisfacción es siempre más importante que la de una mujer. Cuando alcance el momento culminante, un pequeño gemido por tu parte es suficiente para indicar cualquier goce que hayas podido experimentar. Si tu marido te pidiera prácticas sexuales inusuales, sé obediente y no te quejes”.

(‘Sección Femenina‘, 1958)


domingo, 12 de febreiro de 2012

Nin respectamos nin acatamos. Amolámonos.


A PPrepotencia de saberse impotente nun ‘Estado de Derechas’.


Mentres estabamos entretidos reivindicando a resolución do caso Contador no cisma hispano-francés. Odio contra o español!, Envexa gavacha!... Qué facer? Declarámoslle a guerra?
Sete maxistrados do Supremo espétannos, por unanimidade, que Baltasar Garzón prevaricou ao ordenar unhas escoitas en prisión entre avogados e cabeciñas da trama Gürtel. Ironías da vida o xuíz que destapou o maior escándalo de corrupción da democracia é condenado antes polo mesmo caso: 11 años de inhabilitación!!(e pagar os custes ós avogados de Correa e toda a mafia!), o que na práctica supón a súa expulsión da carreira xudicial. A prevaricación implica có acusado obra "a sabendas" de cá súa actuación é inxusta, …en España téñense producido centos de ordenes de escoitas, algunhas anuladas despois por irregularidades, e ningún xuíz foi condenado por prevaricar. Garzón é o primeiro. Os maxistrados do Supremo decidiron que actuou con deliberada inxustiza pese a cas escoitas foron solicitadas pola Policía, avaladas polo fiscal anticorrupción, mantidas polo xuíz que continuou a investigación do caso e consideradas legais por un dos tres maxistrados que no seu día ordenaron anulalas. É dicir, non era tan obvio para todos que fosen inxustas. Pero qué máis da. Do que se trata é de destruír o xuíz que destapou no seu día a corrupción do PP e atreveuse a investigar os crimes do franquismo.

Penso que esta sentencia terá unha influencia decisiva no desbaratamento do caso Gürtel ante a nulidade dunha parte importantísima das probas en contra dos supostos corruptos madrileños, valencianos, etcétera. Un balón de osíxeno. Unha traba a calquera maxistrado que decida acordar un sistema de investigación lexítimo como son as escoitas telefónicas. "Todo un desastre", que non lle quita mérito á sentencia contra Garzón.

O condenado nesta sentencia non é Garzón, somos nós, como sociedade como pobo, os sobreviventes dunha ditadura acabamos nunha comedia de toureiros, faralae e mantilla, charanga e pandeireta. Con esta sentencia fomos condenados a seguir pretendendo có franquismo nunca existiu, cas redes de corrupción nunca existiron, có secuestro do poder nos seus ámbitos máis importantes, é pasado. Nos somos os inhabilitados pola sentencia do Tribunal Supremo. Nós teremos que finxir que vivimos nunha democracia xusta, moderna e libre. Nós rebozándonos na súa merda franquista, podrecidos de servilismo, corrupción e represións. Nós, todos nós, somos os que seguiremos tendo que mirar cara outro lado cando vexamos pasar os asasinos franquistas saíndo arrepentidos da misa de 12. Nós, como sociedade, teremos que seguir finxindo que non nos decatamos de que nas cúpulas do poder seguen aclamados os executores franquistas e seus fillos. Nós cos xeonllos consumidos de axeonllarse ante o excremento. Nós como sociedade fomos sentenciados a calar ante o evidente, a aguantala ira un pouco máis, a seguir o xogo a unha morea de corruptos cando o mofo leva décadas medrando nas cheirentas fendas do sistema. Nós entraremos na gaiola de ouro (a nosa cárcere) có PP está construído.


España quedou marcada internacionalmente. A vergoña de recoñecernos nun rancio país de touros e catetos que sigue rexido polas regras do Señorito paseando con xesto indolente entre os seus súbditos.

Garzón, por outra beira seguirá sendo admirado en todo o mundo pola súa valentía por sentenciar a Pinochet, etarras, GAL socialista, fascistas arxentinos… indomable e incorruptible, única ambición seu traballo e facer xustiza.
Pero nós seguiremos varados nesta praia chea de medos e miseria, de infortunios e vinganzas. Agardando por alguén que se atreva a axitar eses santuarios de covardía e ruindade.

Farannos crer que Garzón fíxoo mal e que esta, e non outra, foi a causa do seu ocaso. Os ministros do cristián/franquismo de dereitas agora quererán vendernos que foi unha casualidade que xusto no momento en que ía iniciar investigacións sobre os crimes franquistas fose descuberto ese xuíz que facía as cousas mal. Por suposto, os outros xuíces, todos, foron, seguen e seguiran sendo exquisitos na súa aplicación da lei. …xa estou vendo o 'Informe semanal'.

Eu xa escoitei a alguén autoconvencerse, de que "algo faría mal se o condenaron". As portadas de El Mundo, La Razón o ABC cheos de comentarios "no es contra él, es que la ley se aplica a todos por igual" (ja,ja,ja… Familia Real, Familia Franco, Jaume Matas, Fabra, Camps, Zaplana, Gürtel…, morro coa risa).
Só espero que non sigamos esquecendo que empezase calando ante unha situación de inxustiza persoal e rematase aceptando toda esta inxustiza... somos moitos e pódemos, o poder tamén está en horas baixas, como unha verga fláccida.

Mentres séguese na defensa a Contador. E axustízamos por unha sátira de monicreques… incluso a clase política española, expresa a súa queixa sobre o contido dos vídeos, mentres espertan en nós o espírito nacional/patriótico e arrebátannos o sentido do humor…
Eu que pensaba cos 'asuntos de Estado' eran outra cousa. Claro, que tamén pensaba que estábamos nun 'Estado de Derecho'… ata onte, qué dinme conta qué era nun 'Estado de Derechas' …de orixe divino, claro esta!.

Buf!!, case me parece máis sinxelo o do filete de Contador.


venres, 10 de febreiro de 2012

ESTOFADO FRANQUISTA DE JUEZ

Juan Carlos Monedero *

Fue Trillo, el entonces portavoz de justicia del PP en el Congreso, quien afirmó que el que los buscaba los encontraba. Su misión dentro del Partido Popular era digna de Homero Simpson: “yo no he sido, no me has visto, no puedes demostrarlo”. Carlos Fabra, con sus gafas de Pinochet, es el más feo. Pero los trajes elegantes de Zaplana no nos hace olvidar el “yo estoy aquí para forrarme” ni la anulación de los juicios por defecto de forma o alargamiento de los plazos. NI las maneras de señorito malote de Trigo ocultan el caso Yakolev y las mentiras dichas como Ministro de Defensa.
Los delincuentes de cuello blanco conocen bien el sistema en el que han prosperado. Niegan, dilatan -con las posibilidades que da el dinero a menudo obtenido fraudulentamente- los procedimientos hasta lograr la prescripción, buscan encubrir en las urnas los delitos, sobornan o amenazan (¿qué ha pasado con el jurado popular que juzgó el caso de los trajes de Camps?). Y si un juez es un electrón libre –no hace falta que lo sea siempre: sólo cuando ejerce como tal-, lo asustan, lo acorralan y lo baten. Cuarenta años en los cotos de caza en compañía del Generalísimo producen su experiencia.


Es tan evidente que repetirlo da vergüenza. Los jueces a los que se demostró imparcialidad en el juicio por los crímenes del franquismo -y que tuvieron que dejar esa causa-, están también en el juicio por las escuchas de la red criminal Gürtel. “Si no te cazo por aquí, te cazo por allá”, parecen pensar mientras sonríen. Hay casos anteriores en donde se realizaron escuchas a los abogados (caso del narco Vioque y del asesinato de Marta del Castillo, por no citar la infinidad de veces que se ha hecho con ETA o su relajado “entorno” (cuando Garzón no molestaba). Por último, el juez que prosiguió con el caso prorrogó las escuchas  inicialmente solicitadas por la policía (que demostraban que, efectivamente, los abogados estaban haciéndose cargo del ocultamiento del dinero robado por la red). Aznar dijo que aunque no hubiera armas de destrucción masiva en Irak, aquello mereció la pena para sacar a Sadam Hussein. Sería bueno escucharle qué opina de los abogados de la Gürtel y el juicio a Garzón. ¿Estará de acuerdo en procesar a esos abogados leales con el crimen? Si interceptar las conversaciones entre abogados y presuntos criminales debilita las garantías de los detenidos –cosa que parece evidente- lo debe parecer siempre. Si así hubiera sido en cada caso, a ningún policía se le ocurriría solicitarlo, a ningún juez se le ocurriría a hacerlo, a ningún fiscal autorizarlo ni a ningún juez sustituto prorrogarlo. Pero ese no es el problema: si quieres cazar a un corzo, pruebas con la escopeta, con perros, con veneno y hasta con arco y flechas, para luego extenderte la sangre por la cara en señal de triunfo.
¿Se darán los jueces ya por tranquilos? No hay razones para pensarlo. Hoy somos el hazmerreír del mundo y a esos jueces no les ha quitado el sueño nuestro ridículo como país. Ahora, se aprestarán a callar a los que preguntan por los crímenes del franquismo. Y qué extraño es que persigan el cobro de unos cursos en Nueva York y no lo hagan con los cursos de preparación de jueces que imparten buen número de ellos (siendo taxativamente ilegal). Cuando es el bolsillo propio el que se recrea, todo nos parece más amable.
Llevamos tiempo diciendo que con el relato de la Transición sólo vamos a tener una democracia de baja intensidad. No te acuestas juez franquista y te levantas juez demócrata. Lo vemos en la Audiencia Nacional. Jueces que lo fueron del franquismo y que acusan a Garzón de crímenes propios de estados totalitarios. ¿No fusilaron en 1939 a los jueces leales a la República acusándoles de auxilio a la rebelión? Si fuera cierto que Garzón se equivocó (¿qué juez no lo hace?), le corresponde el castigo adecuado. Achacar intención al error es querer ir más allá. Pero cuando quieres asustar al bosque, desuellas al animal batido. El que fue fiscal anticorrupción, Jiménez Villarejo, lo ha resumido señalando a la Audiencia Nacional: “Casta de burócratas al servicio de la venganza institucional”. ¿Qué juez va a atreverse mañana con el PP? En Italia los volaba la mafia. Aquí los inhabilita la Audiencia Nacional.
¿Hasta cuándo va a callarse la democracia en este país? ¿Cuánto tiempo más vamos a repetir el absurdo de que hay que respetar en cualquier caso las decisiones de los jueces? Siguen achicando el espacio democrático. ¿Nos acordamos de las leyes de Nüremberg de 1933 y de juristas prestigiosos como Carl Schmitt que justificaron esa prohibición de matrimonios entre arios y judíos? El fascismo siempre ha tenido jueces saludando con el brazo en alto.

* Licenciado en Ciencias Políticas y Sociología. Profesor titular de Ciencia Política en la Universidad Complutense de Madrid y Director del Departamento de Gobierno, Políticas Públicas y Ciudadanía en el Instituto Complutense de Estudios Internacionales.


martes, 7 de febreiro de 2012

Sen saída e Copiones, septiembre puede esperar.


Sen saída

Copiones, septiembre puede esperar

Un grupo de alumnos do IES Lauro Olmo presenta "Copiones, septiembre puede esperar" unha curtametraxe creada por eles. Trátase da comedia de ambiente escolar Dirixida por Lucas Docampo sobre un guión del mesmo e de seu irmán Álvaro, está interpretada por Diego Markwalder, Álvaro Docampo, Aitor Ramos, Eladio Santos, María González, Tamara Martínez e Agustín González "Guti". Varios deles xa participaran en "Sen saída" a curta de terror que recibiu a Mención Especial do xurado do OUF Escola de 2010, festival no que teñen intención de concursar coa versión en galego que arestora están preparando.

venres, 3 de febreiro de 2012

Harry Patch


Ministros de-votos


Obxectivo: despoxar á sociedade dos logros alcanzados en materia de tolerancia, laicidade e respecto ós dereitos de tódolos cidadáns. Nunha palabra, retroceder. A materia de Educación para a Cidadanía morreu. O funeral foi relixioso: foron os sectores católicos más reaccionarios e os sectores máis extremistas do PP quén envelenaron á opinión pública contra unha materia que nin era adoutrínante nin atacaba á familia nin á liberdade nin a os pais nin a os fillos. Só achegaba distintos puntos de vista sobre a familia, as relacións interpersonais e a necesidade de respecto inda que non se compartan. En calquera caso os nenos non teñen porque ser propiedade dos pais, nun estado aconfesional temos a obriga dunha ensinanza que beneficie a formación integral, as máis das veces o marxe das preferencias particulares dos proxenitores e as súas igrexas. O exemplo máis escabroso desta campaña de propaganda, resúmeno cinco anos de mentiras, a manipulación informativa arredor dun ensaio da editorial Akal titulado tamén "Educación para la ciudadanía". Non era este un manual para os alumnos: era un libro crítico contra a materia dende formulacións de esquerda escribírono Carlos Fernández Liria, Pedro Fernández Liria e Luis Alegre Zahonero, con ilustracións de Miguel Brieva. Este ensaio nunca foi un libro de texto: non respondía ó temario, nunca se usou nos colexios nin foi homologado polo Ministerio de Educación. Tampouco o pretendía. Sen embargo, co título bastou para cós medios da dereita cargasen contra a nova materia empregando este ensaio como munición: citando parágrafos desta obra (onde se criticaba a Aznar ou a Jiménez Losantos) coma si fose un libro de texto homologado, como exemplo de "adoutrinamento" á cidadanía, o doado sería comprobalo con calquera manual de calquera colexio, pero seus inquisidores sempre citan como exemplo un texto que ninguén utiliza. Os autores do libro mandaron cartas os diarios denunciando esta evidente manipulación. As cartas nunca foron publicadas. E aínda hoxe, cinco anos despois, hai xornais e xornalistas que citan o libro de Akal como exemplo do que ensinaban a os nenos nos colexios do malvado Zapatero.

Que unha manipulación tan burda pase por boa demostra unha cousa: que Educación para a cidadanía é unha materia imprescindible.

José Ignacio Wert e Alberto Ruiz-Gallardón parecen ter presa en crear novas leis ou desfacer o consolidado e non descasaran ata conseguilo, aínda que a paternidade dalgúns dos seus proxectos teñen outros apelidos: a Igrexa católica e o sector máis conservador do PP e contan co apoio de UPN, e as organizacións contrarias o dereito ao aborto (como Hazte oír ou Derecho a Vivir) que ven bo o cambio aínda que aspiran a unha prohibición total. Wert elimina Educación para a Cidadanía porque "adoutrina" e trata "temas controvertidos". Se queren evitar o adoutrinamento, que saquen a relixión das escolas… Esta materia foi boicoteada pola Igrexa a pesar de ser consensuada, limada e "puída" cos representantes de colexios católicos. Wert creará unha nova Educación Cívica e Constitucional, aínda que descoñecese qué "controversia" observa o ministro na actual ensinanza da Constitución.


Gallardón, o alcalde que quería ser ministro, e que moitos tiñan por centrista moderado, resultou ser da dereita de toda a vida! …destapouse afirmando que volverá á lei do aborto baseada nos tres supostos (malformación do feto, violación ou trastorno psiquiátrico da embarazada). Adeus á lei de prazos.
Anunciaba o Ministro de Xustiza "Reformar la ley del aborto es lo más progresista que he hecho en mi vida", asegurou. P R O G R E S I S T A. Que mérito ten pretender recuperar unha lei de "supostos" de 1985 e eliminar o actual dereito da muller a interromper seu embarazo... Gallardón sempre sorprende. É un experto refinado na cabriola verbal que engancha ao oínte despistado ou desmemoriado.  Por un lado, contenta a esa dereita á que a lei de prazos deu tantas horas de airados faladoiros en Intereconomía, Popular TV etc…; e por outro, quere curarse en saúde cualificando esta volta atrás cun adxectivo que pretende santificar a súa decisión, adxectivo elixido para a súa nova lei, pero que é en realidade a antiga, isto roza o absurdo!.
Progresista é un termino reconvertido en insulto en boca de moitos hooligans da dereita. De maneira que non creo que cualificar de 'progre' este feliz retorno o pasado sexa do agrado de algúns dos seus votantes. A min, ademais de parecerme incorrecto, sublévame, qué autoridade moral lle dan unha maioría de votos... Volver á antiga lei é regresar a unha dinámica hipócrita. As mulleres terán que volver a dar explicacións para interromper o seu embarazo. O Señorito Gallardón, confirmou a reforma da actual lei de prazos (que permite abortar libremente ata a semana 14 de xestación) para volver a un sistema de supostos igual a regulación do 1985, no que as mulleres terán que alegar motivos para súa decisión, non aclarou cáles serán eses supostos nos que estará permitido facelo. Tampouco cál será o tempo para elo. Ata xullo do 2010, o aborto era un delito. As mulleres só podían recorrer a il en casos de violación (ata a semana 12 de xestación), malformacións (ata a semana 22) e risco para a saúde física ou psicolóxica da muller (sen prazo).
Recordaredes, cómo ese sistema de supostos provocaba cá gran maioría das mulleres (case o 90%) se vira obrigada a alegar 'risco para a saúde psicolóxica' para poder así recorrer a esta intervención, unha fenda que sen embargo, deixábaas desprotexidas a elas e a os médicos. Cabe tamén a posibilidade de que nesta ocasión haxa presións políticas (morais) para que  ese terceiro suposto non se converta nun coadoiro como ocorría antes.
A decisión do Goberno é "un atrópello", a volta ao sistema de supostos "elimina el dereito das mulleres a decidir a súa maternidade", "volvese a poñer a decisión da muller e súa aprobación en mans dos profesionais", as palabras de Gallardón son unha chiscádela a os sectores máis conservadores do partido, e teñen unha carencia: a falta de referencias á planificación familiar e a contracepción. Cá primeira medida en relación á saúde sexual e reprodutiva sexa esta e non a prevención ou o fomento da educación sexual mostra que se fai por razóns ideolóxicas. E iso é moi preocupante...

A experiencia móstranos, que dos tres supostos haberá un ao cás mulleres recorren máis cós outros dous: o de trastorno mental. Deberán demostrar que non están nas súas cabais. O cal casa coa idea conservadora de que en moitas ocasións a muller non sabe o que fai.

Haberá que darlle entonces parabéns ás axencias de viajes que poderán desempoar o vello pack de fin de semana o estranxeiro con intervención hospitalaria incluída. Se isto é progresista, que veña Deus e o vexa. Pode que algúns ministros confundan progreso con regreso e cidadanía con freguesía. Isto afasta a España do entorno europeo, unha volta atrás e unha perda de dereitos.


Creo cá maioría dos católicos non comparte as opinións da xerarquía eclesiástica (Vaticano) sobre cuestiones como o aborto, a sexualidade ós anticonceptivos. Esa xerarquía, que traslada mensaxes negativos e as veces insáns sobre sexo e preséntanos, unha visión nesgada do papel da muller na sociedade, non representa os católicos. A gran maioría dos que se din católicos usan preservativo, teñen abortos, creen na educación sexual dos nenos..., diversidade de opinións e liberdade de elección segundo a conciencia de cada cal, é do que se trata, católicos con dereito a decidir.
As limitaciones non remataran cos abortos; só os farán máis inxustos...
Nas ensinanzas e na moral católica está o respecto a seguir á conciencia nas cuestións de saúde sexual e reprodutiva. Negar os cidadáns a libre elección, supón un regreso os momentos máis escuros da historia. A lei actual confía ás mulleres as eleccións que toman día a día, os cambios propostos xulgan as súas decisións. E…, quén ten dereito a elo? Ese novo modelo, si se fai realidade, forzará ás mulleres a dar a luz; eu creo na libre elección das persoas.

Os homes e as mulleres somos quén debemos tomar as decisións morais respecto da nosa propia vida. E, onde ademais dese factor existen outras crenzas e diversidades, a lóxica é que a lei apoie esa liberdade de conciencia.

En termos médicos, morais, filosóficos ou espirituais non sabemos cándo o feto se converte en persoa; pero as mulleres son persoas xa. E débense protexer. As restricións non funcionan máis que como fórmula para perpetuar as desigualdades entre ricos e pobres. Aqueles con posibilidades económicas sempre poderán encontrar un camiño, os máis pobres arranxaranse con abortos clandestinos e inseguros. Non hai xustiza social nesto.

Outra vez desenrolarase o turismo do aborto, pero o que deberíamos cuestionarnos tamén é qué leva o Goberno a tomar esas medidas que negan o dereito das mulleres a decidir. Estas políticas antepoñen as súas crenzas persoais converténdoas en leis sen permitir que a cidadanía faga o mellor, conforme lle dite a súa conciencia.

Se alguén está arrepentido do que fixo o 20-N, demasiado tarde. Ten catro anos de lamento. Non hai libro de reclamacións.