domingo, 29 de abril de 2012

Desaparición das abellas, un problema global.

A crecente desaparición das abellas en todo o mundo está poñendo en perigo a polinización dos cultivos.



A polinización dos cultivos, é esencial para a alimentación da humanidade, e está en perigo pola crecente desaparición de abellas en todo o mundo. Un problema que xa podemos considerar mundial, despois do informe feito público polo Programa das Nacións Unidas para o Medio Ambiente (PNUMA), que asegura que este fenómeno tense estendido a novas rexións do planeta.

Ata o de agora, só se tiña rexistrado un alarmante aumento de mortes en EEUU e algúns países de Europa, incluída España. Sen embargo, segundo o informe do PNUMA, nos derradeiros anos o problema estendeuse a Australia, China, Xapón e norte de África, na ribeira do Nilo. O informe sinala que esta grave diminución das colonias debese a múltiples factores, como o cambio climático, a contaminación, os pesticidas e o crecente papel de determinados parasitos, que están minguando os cultivos.

Os apicultores denuncian a desaparición das abellas.

A importancia destas desaparicións é altísima, nas últimas décadas multiplicouse o número de cultivos dependentes da polinización por abellas. No caso de determinadas froitas, a produción de sementes diminúe en máis do 90% o desaparecer estas eficientes polinizadoras.

Os apicultores aseguran que nalgunhas zonas de Galicia os pesticidas atinxiu o 80% nos últimos doce anos.

O problema da desaparición das abellas continúa e continuará ata cós gobernos prohiban os pesticidas neonicotinoides, sistémicos... xa resulta un clamor a nivel mundial que esta é a causa da desaparición das nosas abellas, pero estamos diante de empresas multinacionais, sen escrúpulos que dominan e gobernan o mundo e uns gobernantes que miran para outro lado. por isto a asociación galega de apicultura (AGA) sumase a esta campaña, a nivel mundial, para prohibir estes produtos que son armas de destrución masiva "os pesticidas neurotóxicos que se utilizan na actual agricultura non distinguen entre insectos prexudiciais e aqueles que non o son e afectan ao sistema nervioso das abellas", o que provoca o despoboamentos das colmeas. obxectivo promover o papel das abellas como "as máximas defensoras da biodiversidade"



Os apicultores galegos denuncian que os pesticidas utilizados na agricultura industrial están a causar a desaparición invernal das poboacións de abellas, que nalgunhas zonas de Galicia atinxiu 80% nos últimos doce anos. "A xente desmoralízase e abandona", na última década aproximadamente 1.500 apicultores deixaron a actividade, as provincias da Coruña e Pontevedra son as que máis acusan o despoboamento, sobre todo as zonas próximas ás grandes cidades, onde hai máis produción de millo forraxeiro cuxas sementes xa veñen tratadas con estes pesticidas.
Pola contra, nas zonas montañosas de Lugo e a provincia de Ourense "o problema é moito menor", e incluso nesta última detectouse unha maior profesionalizazón e un aumento da produción de mel.

O representante da AGA afirmou que o despoboamento das abellas afecta á perda da biodiversidade, xa que a falta de polinización impide a formación de froitos e cás colleitas sexan de menor calidade, o que prexudica a sociedade no seu conxunto.

Outra, a Plataforma contra ás Fumigacións ia manifestarse este domingo, 29 de abril, en Melide (A Coruña), en contra dos tratamentos aéreos con fluxenoxuron para combater pragas que afectan ós eucaliptos pero a Delegación do Goberno denegou o permiso. A través dun comunicado, afirma que o argumento para prohibir esta protesta foi cá manifestación non se solicitou coa antelación de dez días á que obriga a lei para “calquera acto desta índole que non se considere urxente”, non obstante, defende que a urxencia “estaba máis que xustificada”, posto que as fumigacións con flufenoxuron “un pesticida que será prohibido o 1 de agosto pola súa alta toxicidade” son inminentes e “está en perigo todo o sector apícola galego, a saúde pública e o medio”.


As abellas están desaparecendo o longo e ancho do mundo, poñendo en serio perigo a nosa cadea alimentaria. Os científicos vótanlle a culpa ós pesticidas e 4 países xa comezaron a prohibilos. Se logramos cós EE.UU e a UE se unan á prohibición, outros gobernos farán o mesmo, e poderemos así salvar ás abellas da súa extinción.


Silenciosamente, milleiros de millóns de abellas están morrendo e a nosa cadea alimentaria atopase en perigo. As abellas non só producen mel, senón que constitúen unha xigantesca e sacrificada man de obra a nivel mundial, encargada de polinizar o 90% das plantas que sementamos.


Múltiples estudos científicos culpan a un determinado grupo de pesticidas como principais responsables da súa rápida desaparición. Catro países europeos xa comezaron a prohibir ditos produtos químicos, e as poboacións de abellas estanse a recuperar. Pero un número de compañías químicas moi poderosas están exercendo unha enorme presión cara lograr que estes velenos asasinos mantéñanse no mercado. Temos agora unha grandísima oportunidade para salvar ás abellas: exercer presión sobre os EE.UU. e a Unión Europea para que impoñan dita prohibición. Esta medida é crucial e provocaría un efecto dominó no resto do mundo.

No hai tempo que perder. O debate está empezando a animarse. E non se trata soamente de protexer ás abellas, estamos falando da mesma supervivencia humana. Xeremos un enxordecedor 'zumbido' mundial para que estes perigosos produtos químicos se prohiban nos EE.UU e na UE, e así salvar a nosas abellas e os nosos alimentos. Firma a petición de emerxencia e envíaa a todos os teus coñecidos. Avaaz entregaralla directamente a destacados dirixentes e oficiais:


As abellas son indispensables para a vida no planeta. Cada ano, se encargan de polinizar plantas e cultivos cuxo valor estimado supera los 40 mil millóns de dólares. En moitos países, esta cifra representa máis dun terzo do subministro de alimentos a nivel nacional. Sen unha acción inmediata para salvar ás abellas, moitos dos nosos froitos secos, verduras e vexetais poderían desaparecer das nosas despensas…


Nos últimos anos, temos visto unha rápida e preocupante diminución nas poboacións de abellas a nivel global. Algunhas especies xa desapareceron, e a semana pasada aprendemos que de algunhas especies nos Estados Unidos quedan apenas o 4% da poboación orixinal. Os científicos buscado respostas, e algúns estudos conclúen cá diminución pode ter causa nunha combinación de factores, incluíndo enfermidades, a perda do hábitat, e os químicos tóxicos. Pero investigacións cada vez máis independentes arroxan una sólida evidencia que sinala ós pesticidas (neonicotinoides) como culpables. Isto ten levado ós apicultores e científicos en Francia, Italia, Eslovenia, e inclusive Alemaña, onde se encontra o principal fabricante de Bayer, a exercer presión e lograr establecela prohibición dun destes químicos. Pero, mentres tanto, Bayer continúa exportando seu veneno por todo o mundo.


A medida cós novos estudos confirman a escala do problema, o debate segue caldeándose máis e máis. Si logramos cós gobernos dos EE.UU e da UE adopten fortes medidas, os demais seguirán seu exemplo. Pero non vai ser doado. Un documento secreto da Axencia de Protección Ambiental estadounidense (EPA) revela que reguladores estadounidenses coñecían os perigos dos pesticidas, e aínda así ignoráronos. O documento di que un dos produtos de Bayer é "altamente tóxico" e presenta un "grave perigo para as abellas"


Para combater a forte influencia de Bayer sobre lexisladores e científicos, necesitamos asegurar cás nosas voces se escoitan alto e forte nos Estados Unidos e na Unión Europea, alá onde se financian os estudos e se definen as políticas. Os verdadeiros expertos -apicultores e agricultores- queren vela prohibición destes pesticidas mentres non existan estudos independentes e sólidos que demostren ser seguros.
Texto recollido de www.avaaz.org

mércores, 25 de abril de 2012

Quino

La privatización de la realidad

Andrés Villena


Los recortes no han llegado precisamente solos. La mayoría de los medios de comunicación utiliza claros eufemismos y alardes de creatividad lingüística para referirse a ellos -reformas, aumento de nuestra competitividad, dinamización de la economía…- y hace ya algunos meses que completa este discurso oficial con apelaciones a un supuesto “cambio de valores” que la sociedad española necesita para poder salir de esta situación crítica.

Por eso, conforme vayan pasando los meses, cada vez oiremos más que es bueno pagar por una sanidad de calidad; que no se debe abusar de los servicios públicos; que lo que importa, en definitiva, es tener un puesto de trabajo para llegar a fin de mes y que debemos subordinar las luchas sociales a este objetivo prioritario… De algún modo u otro, se ha conseguido que toda reivindicación social parezca hoy día reaccionaria: la visión de que los sindicatos luchan por un modelo de empleo para toda la vida que ya no se adapta a la actual era de la información se difunde con rapidez. Y estamos a dos pasos de laliberación definitiva: pronto, todos podremos ser empresarios de nuestra propia vida.

La victoria de esta imparable ideología del siglo XXI podría verse reflejada en un ejemplo simple: imaginemos que a un polígono industrial de una ciudad como Málaga, Sevilla o Madrid llegara una gran multinacional y prometiera crear 700 puestos de trabajo a 650 euros al mes, diez horas al día. Una manifestación sindical y contestataria por el trabajo digno en frente de la nueva entidad acabaría reprimida con violencia. El problema es que los agresores no serían probablemente policías, sino la mayoría de los empleados de la nueva empresa.

La crudeza de este ejemplo refleja el retroceso social y el discurso defensivo en el que están sumidas las opciones progresistas desde hace más de lo que creemos. Con los socialistas colaborando con el capital financiero cuando pueden gobernar, la izquierda radical con cierta representación parece sostener solamente un discurso keynesiano y reformista, algo de lo que habrían aborrecido hace cuarenta o cincuenta años, cuando hasta la democracia cristiana europea podía ver con buenos ojos la banca pública.

Mal pinta la situación si ni siquiera podemos imaginarnos una salida contundente y creíble de la crisis, así como una respuesta a la ofensiva cultural que estamos sufriendo. Si al final acabamos abrazando la austeridad, buscando las cosas buenas del mundo gris en el que hemos penetrado e incluso desarrollando un nuevo concepto de la felicidad -con ribetes morales como la reducción del materialismo o la solidaridad- estaremos cerrando el círculo: viviremos en la realidad necesaria para que el beneficio de la concentrada propiedad siga creciendo al ritmo deseado… y llegaremos a estar contentos. Será la privatización definitiva de la vida, porque nuestros guionistas ya solo vendrán de Wall Street, de Endesa o del Banco Central Europeo. La disidencia intelectual quedará a la altura de la demencia o el comportamiento infantil. Por estas razones, esta primavera nos jugamos mucho más que la anterior.




martes, 24 de abril de 2012

Pagaremos se imos en ambulancia a quimio ou diálises


A reforma sanitaria que publica hoxe o Boletín Oficial del Estado (BOE) reflexa có copago comeza a implantarse a cousa vai en serio. Un dos cambios que máis chama a atención é cos pacientes que teñen que recibir sesións de quimioterapia ou diálise, se utilizan a ambulancia para desprazarse ós centros hospitalarios, terán que pagar parte dos gastos que se orixinen.

En realidade, pagará calquera paciente que necesite unha ambulancia e este considerado como un servizo non urxente.

O mesmo lles pasará ós que requiran dunha próteses tamén terán que costear unha parte do seu valor. E é que, segundo específica o novo Real Decreto, a partir de agora estes produtos ou actividades pasan a ser “servicios accesorios” suxeitos o copago.

Os recortes sanitarios cos que o Goberno de Mariano Rajoy pretende aforrar 7.000 millóns de euros deixan a porta aberta a cás medicinas máis baratas directamente queden fora da financiación pública e teñamos que pagalas integramente...

Tal e como publica o BOE, tamén a tarxeta sanitaria a inmigrantes caducará o próximo 30 de agosto. Amais, as comunidades autónomas deberán adaptarse o copago farmacéutico segundo a renda antes do 30 de xuño e tódolos cidadáns empezarán a pagar máis polos medicamentos a partir do próximo 1 de xullo.

A todo isto S.M. o rei tivo sorte a próteses de cadeira pagámoslla todos! E, o traslado desde Botswana a España! …algúns viven como Emperadores con tódolos gastos pagados de por vida dos nosos impostos, …ou paramos isto ou xa non vai a ter arranxo.

Recortar non é gobernar, iso faino calquera, gobernar é administrar... Son eu, ou escóitanse gargalladas de fondo?







Dende a creación deste blog fai case dous anos, visitástesnos máis de 8.000 veces! 8.000 entradas!!! ... que se di pronto!! Que décimos nós …que algo bo faremos! Grazas por estar ahí! Facer un 8.000 e tocar o Himalaya!!

Para os que estamos detrás e motivo de felicidade constatar o interese existente, esperamos que sigades visitándoo e que vós animedes a simplemente contar o que queirades… cantos máis mellor.

Mentres preguntámonos:
Qué levas deste sitio?
É útil?
Sérveche?
Gústache volver?
Encontraches o que buscabas?

Gustaríanos moito que isto fora máis interactivo e cá xente que nos visita deixase unha nota, un comentario, compartir experiencias!

Paréceme un blog moi interesante
Paréceme un blog entretido
Podería mellorar
Nada Interesante
Crees que é un blog avanzado? Somos o que esperabas? Mellor peor? Gústache ou non o blog? Que engadirías que quitarías? Danos a túa opinión!!


luns, 23 de abril de 2012

La televisión es nuestra

Ramón Cotarelo
Catedrático de Ciencias Políticas

Quien controla los medios controla lo que la gente piensa porque determina aquello de lo que habla, Los medios imponen la agenda en unos sistemas democráticos que son “democracias de audiencia” y, al imponer la agenda, la encuadran de forma que también imponen un determinado punto de vista, una ideología. La ideología es el producto que venden los medios y, a través de ella, el apoyo o la crítica a los poderes en plaza.

La derecha que ha ocupado prácticamente todos los intersticios del poder desde el 20-N, conoce esta doctrina mediática y la aplica a ojos cerrados: el control de los medios debe ser absoluto, sin fisuras, como el de cualquier otro aparato del Estado, sea represivo o ideológico. Sólo de este modo, combinando sabiamente la represión con el adoctrinamiento, cabe conseguir la resignación y la conformidad de la gente con una política  autoritaria, agresiva, de tajos (más que recortes) de derechos económicos y sociales y de restricción de libertades civiles. Todo ello administrado en nombre de las excepcionalidad de la crisis pero motivado en el fondo por una ideología que apenas oculta su naturaleza nacional católica y nostálgica de la dictadura y el franquismo.
La virulenta reacción conservadora, apoyada en una mayoría absoluta que convierte en irrelevante cualquier oposición, no está dispuesta a debatir nada de sus propósitos de gobierno, por lo demás todos ellos improvisados bajo el criterio general de cuanto más injustos, mejor. No pacta nada. No negocia nada. No le hace falta y ni siquiera cree necesario disimularlo. Y menos que nada en el campo de los medios en el que las cosas están muy claras.
La Nomenclatura periodística del PP, abundante guardia pretoriana de la derecha, tampoco se anda por las  ramas. ¿Para qué? Comunicadores que han ocupado TeleMadrid y Canal Nou como si fueran fortines y baluartes desde los que cargan sistemáticamente contra la oposición sin darle posibilidad de defenderse, desde los que deforman la realidad, la censuran y mienten sin ningún reparo, se permiten el lujo de tildar de ocupas a unos profesionales de la TVE que, en el corto plazo de vigencia de la Ley de Radio Televisión de 2006 han conseguido hacer una RTVE que era un ejemplo de profesionalidad e imparcialidad. Esto era algo que la derecha, cuyos medios y periodistas son puros mercenarios, no podía tolerar por el miedo a la comparación.
Así que, al entender la política democrática como un sistema de despojos en el que el ganador se lo lleva todo, ni siquiera se molestan en dar verosimilitud a sus críticas que no son tales sino meros insultos proferidos desde la inferioridad intelectual. Se llama cualquier cosa a los profesionales de la TVE, ocupas o lo que sea, porque, en definitiva, lo importante no es tener razón o no, manejar o no datos o informaciones sino que el jefe tenga el poder y pueda manejarlo contundentemente, mediante decreto-ley para imponer un discurso, un pensamiento, un punto de vista, apoyado en la combatividad de los mercenarios ideológicos.
La decisión de consejo de ministros de reformar por decreto la Ley vigente de Radio y Televisión sustrae el nombramiento del presidente a la fiscalización del Parlamento y lo convierte en una designación digital de un comisario político que dé garantías de hacer del medio un altavoz del poder. De todas las medidas antidemocráticas de este gobierno es la más antidemocrática y la más escandalosa. A cambio presenta la ventaja de que, una vez impuesta, se deja sin voz a la oposición pues la televisión pasa a ser la sección de agitación y propaganda del partido, como lo es desde hace años en Madrid y Valencia y la complementaria de facilitar la tarea de selección del responsable. Basta con encontrar al que tenga menos escrúpulos a la hora de mentir.
Porque quien trata de controlar los medios de comunicación es porque quiere mentir.

domingo, 22 de abril de 2012

Humor




Elecciones en Francia


Las elecciones en Francia en éste momento histórico plantean posiblemente una respuesta nueva a la crisis actual que tiene que ser entendida desde la perspectiva de una crisis del sistema económico neoliberal.

Frente a la respuesta restrictiva a la crisis con recortes sociales sin medida y destrucción de la estructura social de bienestar y de la empresa estatal; se viene abriendo campo una respuesta diferente a la preconizada desde el poder financiero y defendida por el BCE en la UE. La nueva respuesta trata de romper con la obsesión de una respuesta única para todos los países y muestra alternativas a la respuesta hasta ahora aplicada y sin éxito de la restricción, disminuyendo el gasto publico e imponiendo un déficit publico no mayor del 3% del PIB a todos y cada país. Tal política económica nacida desde las entrañas del capitalismo financiero hasta ahora ha sido contradicha por muy pocos países pero como Islandia viene mostrando que es posible doblegar a la crisis por otras vías aunque no ortodoxas e impuestas.

La respuesta en la política francesa a la crisis es tomada por cada uno de los candidatos como una bandera actualizada que se adhiere a lo que se viene proponiendo o se aleja de ello. Así cada posición política queda retratada como pro  restrictiva o no.

Hollande el candidato del Socialismo francés quien puntea en las encuestas propone lo que ya Rubalcaba propuso en España y que consiste en mirar los plazos y mirar el limite del déficit desde otra perspectiva que tenga en cuenta el estado económico de cada país en particular. A su vez esta idea completada por Hollande en el sentido que hay que revisar el ultimo acuerdo hecho por Francia y el Pacto Fiscal europeo, posiblemente para echarlo hacia atrás y meter en baza que se privilegie la producción y no solo la restricción económica ya que no se ve la primera  por ninguna parte en las medidas aplicadas hasta ahora, las cuales básicamente han golpeado a trabajadores y funcionarios comprometiendo el estado de bienestar y el empleo .Anótese que en parte Sarkozy ha virado hacia una visión similar a la de Hollande en este aspecto a fin de acomodar su candidatura a los vaivenes de las encuestas.

 Francia con Sarkozy ha venido jugando a una política intimidatoria de la inmigración que muestra al inmigrante como un factor desestabilizador social y le carga de culpas a fin que sea el chivo expiatorio que aglutine alrededor de una idea xenófoba que cala mucho entre algunos ciudadanos  en estas horas de crisis y similar juego avanza por toda la Unión, de allí que el flujo migratorio como se ve hoy, se devuelve hacia otros países.

Por los lados de la ultraderecha xenófoba, Marine le Pen se juega un tercer puesto electoral con el candidato del Frente de Izquierda, Mélenchon, quien se ha convertido en el fenómeno político de estas elecciones francesas ya que con un discurso agresivo y nostálgico ha logrado hacer que suban sus cifras de de un 5% hasta un 15% actual y éste hijo de española y Marroquí, nacido en el Marruecos Francés en 1951 aboga por le recuperación de la justicia social y propone entre otras que los prestamos del BCE se concedan a los estados y no a los bancos, y en lo laboral promete un aumento a 1700 euros del salario mínimo francés. Así Mélenchon viene aglutinando al verdadero pensamiento de izquierda desde la recuperación de su esencia en lo social. Mélenchon hace recordar que los millones de euros dados a la banca privada no han servido para recuperar al crédito a los ciudadanos ni para resolver la propia crisis bancaria ya que dichos prestamos en parte son tomados para usarlos en el mercado especulativo financiero y aun en transacciones y negocios entre los propios bancos así que el dinero no reactiva ni a la economía ni alivia a los bancos. Por otro lado Marine  le Pen se mantiene con el discurso propio de la extrema derecha: antiinmigración y Francia para los franceses.

El cambio es ahora, dice Hollande. Por una Francia grande dice Sarkozy. El futuro es el mestizaje dice Melenchon. Por una Francia Azul, Marine le Pen. Así en sus slogans cada candidato se retrata entre lo restrictivo o lo permisivo, entre lo nacional o lo global, entre el capital o lo social. Es tarea de los franceses tomar una decisión acorde a lo que  siempre Francia ha sido: adalid de cambios y revoluciones. Se espera que esta vez también acierten abriendo la grieta que muestre que un nuevo camino es posible ante la asfixiante respuesta de los mercados hacia los ciudadanos. Posiblemente, pero sin percatarnos, estemos asistiendo a un cambio de paradigma socioeconómico desde las propias entrañas del capitalismo que con la fuerza iruptiva de una nueva política vislumbre respuestas diferentes a problemas comunes. Hagamos votos porque el cambio sea ahora.


TAGS
Francia, Hollande, Melenchon, Sarkozy, LePen, cambio, crisis, politica.

Ainm
O Barco de Valdeorras.22042012
twit @ikaros50

venres, 20 de abril de 2012

Tralo perdón do rei, volven as rebaixas.

por:abc

‘Su majestad’ comunicou o luns que quería pedir perdón publicamente e que desexaba facelo canto antes. Pretendía saír o paso das críticas e rematar a polémica "Estoy deseando retomar mis obligaciones... Y lo siento mucho. Me he equivocado y no volverá a ocurrir", declarou o monarca en ton compunxido, tenso, áspero. Non falou da inmoralidade que supón matar animais, máis se estes están en perigo de extinción, nun planeta devastado pola avaricia dos intereses económicos que ignoran a interinidade de vida no planeta. Thomas Alba Edison dicía “a cultura da non violencia é a que nos pode levar á paz, mentres non deixemos de danar a outros seres vivos non deixaremos de ser uns vulgares salvaxes”.


Todos sabemos que poucos seres humanos son capaces de mudala súa conduta os 74 anos. Menos, cando toda a túa pracenteira existencia transcorreu rodeado dunha almofada de benestar, asegurada pola obediencia dos súbditos. Este “Jefe del Estado” por “dereito de sangue” non necesita da reafirmación cidadán cara a revalidar nas eleccións a confianza na xestión. O seu papel público reducido a ler discursos ausentes de contido mentres o gordo da expresión informativa comprometese á atribución fiel dunha imaxe maquillada da maneira máis estética posible, sen fisuras. Pero esa vida privada do soberano, có leva a preferir a morte cruel de mamíferos superiores por divertimento en lugar de practicar el nobre arte do tute, que comparte un ocio viscoso con aristócratas compracentes e especuladores de toda calaña, non, non mudara da noite para á mañá, atopase enquistada como o chapapote ao pulmón dun fumador, sen retorno. En definitiva, e sumando as similitudes de reparación de culpa pública, có mitin de Iñaki Urdangarín á porta dos xulgados de Palma de Mallorca, manifesta que nos xardíns palacianos parece non reciclaran as estratexias de comunicación, xa será considerable o segmento da poboación que deixou de crer cós coellos saen das chisteras que manexan, como unha sorte de prestidixitador improvisado, os mensaxes que debemos aceptar, palabra de rei.



A existencia de sectores da sociedade dispostos a defender o dereito da Coroa a facer o que lle veña en gana; é dicir xente disposta a outorgarllo. O que non obriga ós demais a aceptalo. As desculpas do rei, por loables que sexan, non rematan a cuestión da idoneidade da monarquía en relación coa República, un debate lexítimo,  tan defendible hoxe como onte e que non depende de si o rei comete algún fallo ou erro. Pretender cás desculpas do rei demostren a superioridade da Monarquía é confundir desexos con realidades.

E mentres falábamos do rei do mambo e do tango de Repsol desmantelan o estado do benestar.

E todo volverá a ocorrer porque a separación de poderes mudou en separación de persoas. Os cidadáns estamos a recibir unha dieta dura de mentira por día, mentres os monopolistas das institucións, tanto caza, caza tanto, instauran, como estratexia xeral, ir paulatinamente desdicindo seus previsibles embustes, con novos argumentos espurios, as propostas presentase coa “neo-lengua” oficial: "ha universalizado la sanidad", "no hay cosa que tenga más valor que una medicina que cura enfermedades" "hemos aprobado una medida aprobada" “la reforma es para garantizar la sanidad pública, universal y gratuita.” Xusto o contrario do que conseguiría aplicándoa, e máis en liña co que afirmaba o portavoz de sanidade do PP no Senado, cando dixo que había que dicir a verdade: “universalidade, equidade, gratuidade e solidariedade son unha utopía”. Ana Mato, a ministra da eterna engurra, parece que intenta aproveitar esas ondulacións faciais para evitar que detectemos as súas sonoras falacias, a da perda de visión cando no viu o Ferrari no seu garaxe, dislalia nas definicións e amnesia... hummmm... Eu fariame un TAC… non ten a habilidade oratoria como sinal de identidade. Durante o anuncio que fixo a conta da implantación do ‘repago sanitario’ en forma de abono de medicamentos a cargo de sectores socialmente debilitados, afirmou que isto supón un acto de valentía de cara a salvagardar a cobertura sanitaria nacional como principio irrenunciable. Minte. Valentía houbera suposto enfrontarse ás grandes farmacéuticas implantando as receitas por doses de tratamento, a unificación das numerosas centrais de compras para exixir presuposto único e, finalmente, a obrigatoriedade dos medicamentos xenéricos no receitario que emane da medicina pública. Degradar as pensións ou facer pagar ós súbditos cidadáns xubilados, magníficos xogadores de tute, ou ós enfermos crónicos, é un acto de covardía que se ceba cos máis débiles. De igual maneira no caso Repsol a conta da nacionalización de YPF, o executivo demostra estar o servizo das corporacións e accionistas, non dos cidadáns. E o rei, o servizo de seus intereses empresariais e do divertimento. Todos, o verse rodeados, realizan solemnes actos de contrición teledirixidos pero, non nos enganemos: todo aquilo do que din arrepentirse, (como a austeridade prometida de Rajoy un 46,43% máis de asesores e un 27,6% más de cargos nomeados ‘a dedo’) todo volverá a ocorrer, vaia se volverá!



O sistema sanitario español era (ata o de agora) un dos máis eficientes. O consumo en servizos máis caros (os de Hospitalización) é menor que en outros países. Pode e debese mellorar nas indicacións de medicamentos, probas e outros tratamentos (sobre todo en hospitais). Pode e debese mellorar a educación sanitaria para un uso responsable. Pode mellorar a xestión de compras. Pode e debese mellorar a coordinación sociosanitaria. Pero o repago sanitario non ten nada que ver con esas melloras, é un cambio de modelo. Quérense aproveitar da crises e do medo, para desmontar o concepto de dereito á atención sanitaria pública. Ata o de agora ninguén falou dos gastos de poñer en marcha a medida, novos sistemas informáticos e cambio das tarxetas sanitarias…

Esta reforma supón unha rebaixa nas pensións, e un imposto directo ós enfermos. Pero sobre todo é quitarnos o dereito a que calquera persoa, cando se poña enferma, teña acceso o mesmo servizo e á mesma atención, polo feito de ser cidadán. A universalización do dereito á atención é o que está en xogo. É, unha inxusta rebaixa nas rendas dos traballadores e os seus anciáns. Hai que pechar este burato que aspira a abrir a sanidade cara a privatización.

"Yo voy a proponer un cambio que nos permita primero detener la caída, luego crear empleo y asegurar de verdad las pensiones, la sanidad y la educación" (Mariano Rajoy)

Hoxe atopámonos cun largo listado de recortes onde aparecen gravemente danados os supostos tres piares intocables do Sr. Rajoy:
Dependencia: ............................................... - 100%
Inversión pública: .......................................... - 37'6%
Fomento e infraestruturas: .......................... - 34'6%
I+D: ................................................................ - 34%
Medio ambiente: .......................................... - 31%
Política de vivenda: ...................................... - 31%
Educación: ................................................. - 21'9%
Políticas de creación de emprego: ............ - 21'3%
Cultura: .......................................................... - 15,1%
Sanidade: ...................................................  - 13%
Xustiza: ............................................................ - 5'84%
Casa Real: ...................................................... - 2%
Igrexa Católica: ............................................... - 0%
Pensións: ........................................................ + 1% - 10% (terán que pagar máis polos medicamentos)

Somos o que votamos, e de igual maneira pódense votar partidos republicanos para cambiar o sistema, moita xente vota a partidos que lexitiman á monarquía (opción democrática como calquera outra). Outros ‘tontolabas’ do máis rancio ‘facherio’ confunden o sistema Republicano, cunha idea política de esquerdas. Cando simplemente é un marco de goberno lóxico acorde coa época na que vivimos.

Tremo de pensar cales van ser as seguintes medidas, están probando tolerancia coas publicas, están por ver en teoría as máis suaves... Estamos sendo testemuñas da maior estafa cometida polo estado: mentres a clase política, o clero, as clases podentes co diñeiro en paraísos fiscais, e a monarquía seguen igual, serios respectuosos das leis internacionais permiten o control das multinacionais, a costa do benestar da poboación.
Populismo e cortinas de fumo, a monarquía parlamentaria de España, un país de “praia, ladrillo, casino, corrupción, elefantes, pelotas de goma, especulación, dedocracia e pandeireta”, onde o xefe do estado, o rei elixido polo ditador elixido a súa vez pola graza de deus, vaise a matar elefantes a Bostwana coa querida, e resolve o asunto cun “lo siento, no volverá a ocurrir”  e onde o goberno, salpicado pola corrupción, dedicase a defendelos intereses da Company de quenda alegando có fai polo interese xeneral.

Con “orgullo” e “satisfacción” recibiu o presidente o titulo Dr. Honoris Causa pola Universidade Sergio Arboleda de Bogotá, así foi como Rajoy, bonete na cachola, nunha universidade…! e mentres tanto, na monarquía parlamentaria de España, deixou có seu ministro de Educación, José Ignacio Wert, anunciase cás taxas de matrícula universitarias aumenten un 50%, amontoense ós estudantes nas escolas, redúzanse profesores e establecese o repago nos medicamentos, chegando a establecer cós pensionistas paguen un 10% do prezo dos mesmos… 

Monarquía parlamentaria bananeira de España, onde se fala do rei bananeiro e da Repsol Banana Company, mentres os traballadores perdemos o noso benestar, empeoramos as condiciones de vida, e volvemos a 1940... Teremos dereito de autodefensa …digo eu (?)


This Is Spain, Republic of Banana Company

Máis:

Historias de reis cazadores...

El Quijote, en el capítulo 34 de la segunda parte:


Sancho, mostrando las llagas a la duquesa de su roto vestido, dijo:

-Si esta caza fuera de liebres o de pajarillos, seguro estuviera mi sayo de verse en este estremo. Yo no sé qué gusto se recibe de esperar a un animal que, si os alcanza con un colmillo, os puede quitar la vida; yo me acuerdo haber oído cantar un romance antiguo que dice: De los osos seas comido, como Favila el nombrado.

-Ése fue un rey godo -dijo don Quijote-, que, yendo a caza de montería, le comió un oso.

-Eso es lo que yo digo -respondió Sancho-: que no querría yo que los príncipes y los reyes se pusiesen en semejantes peligros, a trueco de un gusto que parece que no le había de ser, pues consiste en matar a un animal que no ha cometido delito alguno.

-Antes os engañáis, Sancho -respondió el duque-, porque el ejercicio de la caza de monte es el más conveniente y necesario para los reyes y príncipes que otro alguno. La caza es una imagen de la guerra: hay en ella estratagemas, astucias, insidias para vencer a su salvo al enemigo; padécense en ella fríos grandísimos y calores intolerables; menoscábase el ocio y el sueño, corrobóranse las fuerzas, agilítanse los miembros del que la usa, y, en resolución, es ejercicio que se puede hacer sin perjuicio de nadie y con gusto de muchos; y lo mejor que él tiene es que no es para todos, como lo es el de los otros géneros de caza, excepto el de la volatería, que también es sólo para reyes y grandes señores. Así que, ¡oh Sancho!, mudad de opinión, y, cuando seáis gobernador, ocupaos en la caza y veréis como os vale un pan por ciento.

-Eso no -respondió Sancho-: el buen gobernador, la pierna quebrada y en casa. ¡Bueno sería que viniesen los negociantes a buscarle fatigados y él estuviese en el monte holgándose! ¡Así enhoramala andaría el gobierno! Mía fe, señor, la caza y los pasatiempos más han de ser para los holgazanes que para los gobernadores. En lo que yo pienso entretenerme es en jugar al triunfo envidado las pascuas, y a los bolos los domingos y fiestas; que esas cazas ni cazos no dicen con mi condición ni hacen con mi conciencia.


A historia tende a repetirse en moitas ocasións...

El elefante del rey 
Documental sobre unha historia de amor, celos e taxidermia protagonizada polo rey Afonso XIII.

…o cal non xustifica nada.

mércores, 18 de abril de 2012

Conde Roa “Santiago no merece un alcalde en mi situación"


por abc

Gerardo Conde Roa (Padrón, 1959) vítima dunha educación estrita e católica, pertencente o Opus Dei, seu mentor político, foi Romay Becaría (ou debo dicir ‘Vicaría’), que tamén o foi de Rajoy e de Feijoo. Fixo oficial, a súa dimisión como alcalde de Compostela, coincidindo coa publicación do auto que confirma a súa imputación formal por un suposto delito de fraude fiscal, asumira o cargo o 1 de Xulio do ano pasado. "Esta ciudad vale lo que no está escrito y no merece un alcalde que está en la situación que yo estoy", proclamou. Feijoo era coñecedor das andanzas de Conde Roa e aínda así propúxoo como candidato á alcaldía de Compostela, e pode que este nomeamento lle pase factura. "El PP es mi casa y el partido al que deseo servir con absoluta lealtad y hay que decirlo, también lo he servido con cierto éxito en los últimos tiempos" declarou durante a roda de prensa.

Vázquez Taín remitiu un auto no que imputa o alcalde. O procedemento trata de esclarecer si existiu o non unha intención fraudulenta por parte de Conde Roa no impago de 291.000 € correspondentes o IVE de 2010 pola venta de 61 vivendas da sociedade Geslander, da que era administrador único.

Presidente da Xunta e alcalde, vidas políticas paralelas
De algunha maneira as carreiras do xa ex alcalde compostelán e do presidente da Xunta, pertencen á mesma xeración, son coetáneos. Para empezar, ambos comparten padriño. Compárteno, de algunha maneira, co propio Mariano Rajoy. Tanto Feijoo, como Conde Roa, iniciaron a súa carreira política baixo o ala de Romay Becaría, o todopoderoso home a quen Rajoy acaba de nomear presidente do Consello de Estado, e que ten enorme influencia na dereita galega.

A concesión dos terreos foi cousa de Feijoo
A relación entre os dous protexidos de Romay mantívose nos anos seguintes. Una proba: foi Feijoo, como conselleiro de Política Territorial Obras Públicas e Vivenda da Xunta quen adxudicou á empresa de Conde Roa os terreos onde este construíu as vivendas que, por non pagar o IVE correspondinte, custáronlle a imputación do xuíz e final da carreira política. Unha concesión de terreos, por certo, que segundo din, chegou só despois de que outra empresa gañara a concesión por ter presentado mellor oferta, e renunciara a súa adxudicación.


Separado, da súa muller ca que ten cinco fillos, habituouse o ocio nocturno mentres representa abracadabrantes episodios. Un asesor do PP que viviu de cerca as campañas electorais ironizaba así sobre unha delas: “Se bañó en un río contaminado, subió a un mitin con unas copas de más y volcamos un coche del partido. Aún así, ganamos las elecciones”. Dende o poder, arremeteu contra colectivos culturais ós que prometeu faría “sentir su aliento en la nuca”; atenazou o iluminador dunha ópera que facía chiscádelas o 15-M e tentou impedir có humorista Leo Bassi actuara na cidade porque lle producía “especial repugnancia”.


Perdoe, Sr., que non me erga…

Quino

Sobre a expropiación de YPF

por abc

Levan toda a semana co da nacionalización da petroleira REPSOL-YPF por parte do goberno da República Arxentina, onte chegou a confirmación,  E viñeron as reaccións –non se fixeron esperar- do máis "patriotas". O goberno do PP “ha dado por rota la amistad con Argentina y prepara represalias”. Dende os medios de comunicación moitos falan de “ataque a España”, de “hostilidade contra os españois”, ou “agresión ós nosos intereses”.


Reaccións exaxeradas e desatinadas. Lóxico é có goberno español faga uso da diplomacia e poder de influencia para tentar que empresas españolas conserven seus negocios e intereses no exterior. Pero non confundamos. Esta empresa "española", cuxo 50% é capital estranxeiro, é unha empresa privada. O goberno arxentino que preside Cristina Fernández, ten toda a lexitimidade para recuperar o control do seus recursos, aínda máis, cando REPSOL non cumpra seus compromisos de inversión en Arxentina. Ninguén se fixo rico sen ser a costa de outro. Creo cós sectores estratéxicos da economía dun país, incluíndo Bancos, teñen que estar controlados polo Estado(*). Defender os intereses das empresas privadas está ben, pero a obrigación do Estado é defender os intereses dos cidadáns, na maioría dos casos incompatibles.

Se o goberno da Arxentina decide nacionalizar a petroleira non está atacando a ninguén; está defendendo os intereses dos cidadáns arxentinos, e recuperando a soberanía nun sector, o enerxético, clave para calquera país. En España, en lugar de estar exercendo este patético patriotismo de bar que estamos vendo nos derradeiros días, deberíamos reclamar a nacionalización destes sectores en beneficio de todos, e non só duns poucos, as grandes empresas e corporacións, que amais de crear moi pouco emprego en España, nin tan sequera pagan seus impostos na mesma proporción có resto de cidadáns deste país.


O único que fan os arxentinos, é facer valer un dereito como este:

Titulo VII, art.128 da Constitución española:
1. Toda la riqueza del país en sus distintas formas y sea cual fuere su titularidad está subordinada al interés general.
2. Se reconoce la iniciativa pública en la actividad económica. Mediante Ley se podrá reservar al sector público recursos o servicios esenciales, especialmente en caso de monopolio y asimismo acordar la intervención de empresas cuando así lo exigiere el interés general.


O goberno de Cristina Fernández hai que esixirlle, que cumpra coa lei durante este proceso de nacionalización. Pero con esta decisión está fortalecendo o Estado, xusto o contrario do có estamos facendo en España e en Europa, é totalmente lexítimo e defendible. Unha España e unha Europa en plena recesión por culpa das políticas neoliberais están precisamente en condiciones de dar leccións a un país, a República Arxentina, que a pesar da crises mundial, medrou un 8,8% en 2011. Este país e este goberno que agora se ataca dende España, grazas a súa ruptura coas políticas de "austeridade" impostas polo FMI, medrou a un ritmo do 9% dende 2003, e logrou reducir a pobreza e as desigualdades un 36% durante o período 2002/2010.

Os políticos arxentinos demostran que hai vida máis alá do neoliberalismo que se impón en Europa e España, e que nos están levando o abismo do empobrecemento. Resulta paragóxico ver como o mesmo goberno que infla o peito defendendo a unha empresa privada, cuxo presidente ganou en 2011 máis de 7 millóns de euros, esquecese dos intereses dos seus cidadáns, debilitando o Estado, privatizando seus recursos, atacando a Educación Pública, a Sanidade Pública, e o benestar da poboación.


O escoitar as verbas da presidenta Arxentina, decatástesvos se lle tremía o "ton de voz e a grandilocuencia das súas palabras", veriádela acolloada polas ameazas dos dous pallasos de ministros que temos. Máis diría, tería mala cara, se cadra quitáronlle o sono, non durmira pola preocupación das ameazas do goberno español e seus afíns medios de comunicación da ultradereita casposa. Non son máis ‘tontos’ porque non adestran...

Máis Estado e máis humildade, e menos neoliberalismo e patriotismo de bar. Iríanos moito mellor. Por qué os neoliberais Españois capitaneados polo  Partido Popular non teñen os (Piiiiiiiiiiii) de facer o que fai Arxentina.


Logo das ameazas do Sr. Soria e Sr. Margallo, un xa esperaba que Trillo, o berro de Viva Honduras!! E, Perejil español!! mandaran á lexión nunha dorna de Muros rumbo a non sei onde...

Ondiñas veñen
ondiñas veñen e van
non te embarques rianxeira
que te vas a marear. (bis)

…demasiadas fanfurriñadas en pouco máis de tres días –que agora terán que comerse- non nos poñamos ‘chulitos’ ou comémonos con patacas BBVA, Telefónica, Endesa, Gas Natural, OHL, ACS, NH Hoteis ou Inditex… é o que hai!!.
Nas derradeiras semanas, España tivo unha Folga Xeneral, un tremendo recorte nos Presupostos, un ascenso brutal na Prima de risco, outra mordedura extra en sanidade e educación, unha 'cagada' de escándalo na Casa Real e esta crises internacional con Arxentina. A pesares destas preocupantes noticias, as comparecencias públicas do presidente do Goberno foron máis que escasas. Cando vai dar a cara Mariano Rajoy? Nunha guerra nuclear? A peste? Unha invasión alieníxena? …qué leríamos en algúns medios se todo isto pasara durante o Goberno Zapatero? Qué tería dito o PP dende a oposición? É fácil imaxinalo…

Eu négome a dar por roto o clima de cordialidade e amizade co país suramericano que decidiu o noso Goberno. O fin e o cabo non é máis cá un incumprimento de contrato e Arxentina é moito máis que defender a Repsol. Eu aló menos esquecereime de esquecela, e moito menos de odiala, por tal cousa.

(*) A vantaxe que tolera a nacionalización dunha empresa rendible é que máis alá do custe de adquisición os beneficios da súa actividade pasan a engordar as arcas públicas. Tratase dunha socialización das ganancias, en oposición coas socializacións das perdas ás que nos teñen acostumados os gobernos europeos e estadounidenses con respecto ás entidades financeiras en tempos de crises.