luns, 30 de xuño de 2014

Eterno retorno ao recorte do Parlamento

David Lombao
Xa van alá case dous anos dende que Alberto Núñez Feijóo aproveitara unha entrevista de verán para anunciar que subía ao carro que puxera a andar UPyD en Madrid e que dirixía con entusiasmo a daquela presidente da rexión madrileña, Esperanza Aguirre. Ao abeiro do lugar común de que "sobran políticos" o presidente da Xunta anunciaba a inmediata posta en marcha dunha reforma da lei de eleccións para reducir os escanos do Parlamento de Galicia de 75 a 61 para aforrar. Tras esa pirotécnica declaración sucedéronse as reaccións que cualificaban de "pucheirazo", "amaño" ou "golpismo" unha reforma que o PP prevía sacar adiante en solitario antes das eleccións autonómicas. Ese mesmo verán Feijóo tivo que decidir entre recorte parlamentario ou adianto electoral e optou polo segundo, incluíndo a tesoirada no seu programa electoral. Na nova lexislatura o recorte parlamentario xa entrou e saíu varias veces da axenda de prioridades dos conservadores, que agora admiten que tampouco o aprobarán antes do verán.


A última ocasión en que a reforma da Lei de Eleccións se presentou como prioritaria foi no inicio do presente período de sesións, o pasado febreiro, cando o partido que sustenta o goberno iniciou a tramitación en pleno da normativa. Daquela os populares xa deixaran nun segundo plano o argumento dun aforro -apenas 1 millón de euros ao ano- que sería máis doado de conseguir na propia institución pola vía, por exemplo, da rebaixa salarial. Esa recuperación do proxecto, defendida por Pedro Puy nun desapaixonado discurso, traía consigo un horizonte temporal: o plan era que a lei estivese aprobada antes do mes de xullo que está a piques de empezar. Así, a norma seguiuse tramitando durante os seguintes catro meses ata que o pasado 20 de maio foi designada o relatorio correspondente e, xa en xuño, o PP asumiu que xa non dará tempo a aprobala neste período.
Tras presentalo como prioritario en febreiro o PP di agora que "non hai présa" e relega o recorte a depois do verán
Esta dilación acontece nun contexto no que o partido que sustenta o Goberno é o único valedor da reforma. AGE nin sequera designou representante no relatorio, o BNG abandonouno tras a primeira xuntanza e o PSdeG permanece nel para tentar pactar outros aspectos, pero dende o rexeitamento á redución de escanos. Mentres, segue sendo Puy quen ten o encargo de defender o plan do presidente en público, agora non como unha vía de aforro, senón como "un exercicio de responsabilidade para lexitimar e reforzar as institucións autonómicas, contribuíndo á súa simplificación sen alterar os principios básicos de representación". Onde antes había présa agora réstalle "importancia a que non dea tempo" a aprobar a reforma neste período de sesións: "non hai especial présa" porque, admite, non terá efectos reais ata as vindeiras eleccións autonómicas.
Coas emendas opositoras de máis callado abocadas ao fracaso Puy ataca o resto de grupos, especialmente a Alternativa e Bloque, por "criticar" o plan popular mentres "presentan emendas e reformas de máximos tanto da lei electoral como do Regulamento" da Cámara "que xa foron rexeitadas polo pleno do Parlamento -polos votos do PP- e que si producirían unha mutación significativa do sistema electoral galego". Con este modelo de Parlamento minguado "o único que facemos é axustar todo para que o nivel de proporcionalidade sexa o mesmo" e de paso, empequenecer a institución para "emitir unha mensaxe de reforzo" da mesma, mantén.

Os resultados das europeas

O enésimo atraso da reforma electoral produciuse tras o pau sufrido polo PPdeG nas eleccións europeas,cuxa caída de 200.000 votos supuxo o seu peor resultado en vinte e cinco anos en territorio galego. Este castigo electoral é o que leva a AGE a interpretar que os de Feijóo tentan amarrar coa reforma unha "maioría absoluta que non teñen na sociedade" e ao BNG a falar abertamente de "pucheirazo". Pola banda socialista José Luis Méndez Romeu observa tamén ánimo de "cercenar a vontade" cidadá mentres Puy insiste en que apenas mudaría nada. Malia á evidente diferenza entre procesos electorais non deixa de ser rechamante a extrapolación das votacións europeas a unhas eleccións autonómicas, na que entre outras cousas entra en xogo o efecto distorsionador das circunscricións provinciais.
Os resultados das europeas deixarían o PP sen maioría absoluta con 75 e con 61 escanos
Nun Parlamento con 75 escanos o reparto de votos decidido pola cidadanía o 25-M deixaría o PP con 35 escanos, a 3 da maioría absoluta. Da outra banda estaría un PSdeG con 20 escanos, dous máis que na actualidade, AGE tería 8, un menos que agora, Podemos irrompería con 6 escanos e ao BNG corresponderíanlle 6, un menos que na actualidade.Realizando o cálculo co lexislativo recortado os conservadores tampouco lograrían manter a maioría absoluta, xa que ficarían en 29 escanos, a dous da maioría. Os socialistas tamén sería neste caso a segunda forza, con 16 escanos, AGE tería 7, o BNG tería cinco asentos e Podemos, catro.


Extrapolación do 25-M con 61 escanos

CC BY-SA Praza Pública

A privatización sanitaria, apoiada por unha casta profesional

Manuel Martín García
Pablo Vaamonde García

Nos últimos anos está avanzando unha estratexia a gran escala que ten por obxectivo principal desmontar o actual Estado de benestar e apropiarse dos orzamentos dedicados aos servizos públicos. En sanidade hai unha alianza económico-política que ven desenvolvendo un labor calado pero efectivo para apropiarse do control dos centros asistenciais e dos orzamentos sanitarios das comunidades autónomas (CCAA). 

Nos últimos anos está avanzando unha estratexia a gran escala que ten por obxectivo principal desmontar o actual Estado de benestar e apropiarse dos orzamentos dedicados aos servizos públicos
No Club Gertech (organización dedicada a divulgar ideoloxía neoliberal e a establecer estratexias privatizadoras na sanidade) participan universidades, centros de investigación, empresas de informática e tecnoloxía sanitaria, laboratorios farmacéuticos, fondos de investimento (sobre todo de EEUU e China) e grupos de comunicación; constitúen un potente lobby que pretende facerse co control do “negocio” sanitario, coa complicidade dos gobernos central e autonómicos e de certos profesionais do sector.
Estas organizacións, de forma coordinada, pretenden apoderarse da información xerada polo Sistema Sanitario Público (SSP) en relación coa saúde da poboación e das persoas; controlar a planificación estratéxica (compras, procesos asistenciais, sistemas de información, etc.), a xestión dos centros sanitarios (Lei 15/97) e o funcionamento dos servizos asistenciais por medio das Áreas de Xestión Clínica (AXC);  e “obrigar” ao SSP a adquirir os seus custosos produtos tecnolóxicos. O fin último é ben claro: apropiarse da maior parte dos orzamentos sanitarios (que representan o 40% do presuposto das CCAA). 

Misión privatizadora da Áreas de Xestión Clínica

As Áreas de Xestión Clínica (AXC) teñen encomendada a misión de privatizar a xestión dos servizos asistenciais hospitalarios e de Atención Primaria (AP), modificando a súa estrutura organizativa e funcional
Como parte esencial desta estratexia, as Áreas de Xestión Clínica (AXC) teñen encomendada a misión de privatizar a xestión dos servizos asistenciais hospitalarios e de Atención Primaria (AP), modificando a súa estrutura organizativa e funcional.
Queren presentar as AXC como unha fórmula para integrar os servizos asistenciais e dar participación e poder de decisión aos profesionais;  en realidade están destinadas a fraccionar os centros en múltiples empresas (coa finalidade de discriminar as máis rendibles para os inversores privados) e a reforzar o control da Administración a través de directores nomeados “a dedo” polas Xerencias con capacidade para contratar, incorporar novos produtos e ampliar ou restrinxir as carteiras de servizos. Para rematar, as AXC contarán con Consellos de Dirección nos que se poderán  integrar representantes dos colaboradores e inversores do sector privado.
En Galicia, polo momento, estas Áreas non teñen entidade xurídica propia (como contempla a proposta do Ministerio de Sanidade) o que as transformaría en auténticas empresas independentes; mais todo parece indicar que si terán orzamento propio, persoal laboral (grazas ao cambio no Estatuto Marco realizado, de maneira tramposa, no verán de 2013), que percibirán incentivos económicos vinculados ao aforro, e gozarán de autonomía e capacidade para vender os seus produtos a outros servizos ou centros, creando un auténtico mercado sanitario interno. 

Actuación complementaria

Este lobby está conseguindo a colaboración entusiasta dos gobernos do PP nunha serie de medidas encamiñadas a avanzar na privatización
Paralela e complementariamente, este lobby está conseguindo a colaboración entusiasta dos gobernos do PP nunha serie de medidas encamiñadas a avanzar na privatización: cambiar a estratexia de atención a enfermos crónicos, orientándoa á utilización de aparellos tecnolóxicos instalados nos fogares (en lugar de coidados por persoal especializado); privatizar o sistema de información do SSP para poñelo ao servizo das multinacionais sanitarias (historia clínica electrónica, redes informáticas, sistemas de información e citas aos pacientes, Call Center etc.); ceder ao sector privado o control dos programas e actividades de investigación financiadas con fondos do SSP; apoiar a implantación e difusión das innovacións tecnolóxicas (fronte á promoción e prevención a cargo da AP); e ceder a empresas de consultoría e multinacionais sanitarias a formación do persoal sanitario.
Todo iso sen renunciar aos copagamentos impostos, á colaboración público privada da construción e xestión dos novos centros (PFI), á privatización dos servizos (que chaman externalizacións),  nin ao incremento dos concertos co sector privado. 

Grupos profesionais que colaboran activamente nesta estratexia

O potente lobby privatizador conta coa colaboración activa de grupos profesionais que están sendo cómplices neste continuado e grave ataque contra o SSP a cambio de prebendas menores
O potente lobby privatizador conta coa colaboración activa de grupos profesionais que están sendo cómplices neste continuado e grave ataque contra o SSP a cambio de prebendas menores, de manter os seus privilexios persoais e corporativos e da posible obtención de beneficios no futuro. Tamén pode haber profesionais que teñan conflitos de interese coa industria tecnolóxica, coas empresas farmacéuticas e cos fondos de investimento. A súa posición non está condicionada polo beneficio xeral da poboación senón por intereses particulares ou empresariais.
Algúns grupos, con escasa representatividade no sector sanitario pero marcada tendencia progubernamental, están apoiando a implantación destas políticas: FACME (Federación de Asociacións Científico Médicas); SEDISA (Sociedade Española de Directivos da Saúde, integrada por directivos de centros sanitarios públicos e privados); FPME (Foro da Profesión Médica, integrado por organizacións como a OMC -Organización Médica Colexial-, a  CESM-Estatal -Confederación Española de Sindicatos Médicos-, a Conferencia de Decanos de Medicina etc.). 
Nos foros e nos documentos publicados por estas organizacións defenden abertamente as medidas que reclama o lobby privatizador e que o goberno decreta con dilixencia. Son os cómplices necesarios para que se apliquen con tanta rapidez estas medidas que pretenden:  impoñer ás AXC, transformar os hospitais en empresas autónomas, laboralizar aos sanitarios, desenvolver a I+D+I financiada con diñeiro público pero baixo control do sector privado, incrementar as externalizacións de servizos, xeneralizar as novas formas de xestión (Lei 15/97), promover a gobernanza  dos centros por “expertos”  sen participación profesional, favorecer a libre elección de centro para potenciar o mercado sanitario interno e mesmo introducir tickets moderadores para limitar o acceso dos pacientes aos servizos.
Todas estas actuacións, e outras que non se enuncian, aplícaas o Goberno, de maneira silenciosa e clandestina, provocando un desgarro definitivo no SSP que tivemos ata agora. Todas estas medidas, tan negativas para a poboación e os profesionais, son aplicadas coa complicidade das organizacións citadas, que non son representativas do sector pero figuran como asinantes dun “Pacto Estatal pola Sanidade” que pretende da luz verde a esta estratexia de demolición.
Tamén favorecen o uso intensivo de tecnoloxías –responsables do incremento do gasto sanitario irracional- que poden provocar iatroxenia e potenciar as desigualdades en saúde
Estas medidas supoñen un cambio solapado, pero moi profundo, do actual modelo sanitario establecido pola Lei Xeral de Sanidade de 1986 (universal, equitativo, accesible e redistributivo, baseado na promoción da saúde e na AP). Perpetúan o modelo hospitalocéntrico en detrimento da AP e da atención á dependencia. Tamén favorecen o uso intensivo de tecnoloxías –responsables do incremento do gasto sanitario irracional- que poden provocar iatroxenia e potenciar as desigualdades en saúde.

Por unha alianza social e profesional
É urxente consolidar unha gran alianza social e profesional en defensa do SSP fronte a este lobby privatizador
É urxente consolidar unha gran alianza social e profesional en defensa do SSP fronte a este lobby privatizador, que conta coa colaboración cómplice dun pequeno pero influinte grupo de profesionais, que  pretenden apoderarse do orzamento sanitario por medio de diferentes tácticas. O sector sanitario ten que  facer visible o seu rexeitamento desta estratexia que pon en risco o propio SSP, o dereito á asistencia sanitaria da poboación e a protección dunhas condicións de traballo dignas para os traballadores sanitarios.
Asinan:
Manuel Martín García. Presidente da Federación de Asociacións para a Defensa da Sanidade Pública (FADSP).
Pablo Vaamonde García. Médico de Familia. Exdirector xeral de Asistencia Sanitaria do Sergas.

xoves, 26 de xuño de 2014

Provida somos nosotras

Teresa Rodríguez
Docente, sindicalista y activista social
Rebeca Moreno
Docente y activista feminista

Hace unos días supimos que el Gobierno planea aprobar en breve la Ley del aborto más restrictiva que ha conocido este país. Supimos que pretendían hacerlo, como hacen los ladrones, a hurtadillas y deprisa. Supimos que, como siempre, harán oídos sordos a las exigencias de las mujeres y de la ciudadanía que exigen la retirada de una legislación que penaliza a los profesionales sanitarios e infantiliza a las mujeres. La ley que teníamos era insuficiente, la que nos imponen ahora  nos hace retroceder más de treinta años. Otra vez se pone en duda nuestra capacidad de gobernarnos a nosotras mismas, otra vez nos tratan como a menores de edad sin derecho a decidir, otra vez debemos plantar cara a quienes nos niegan el derecho más básico de todos: el derecho a controlar nuestro proyecto de vida y decidir qué hacer con nuestro cuerpo.
Desde que Gallardón planteó su reforma legislativa las contestaciones han venido desde todos los frentes: desde el movimiento feminista, desde el ámbito médico, desde la sociedad civil e, incluso, desde las propias filas del Partido Popular. Haciendo gala de su habitual cinismo la ley dice servir “para la protección de la vida del concebido y de los derechos de la mujer embarazada”. La ley no persigue a la mujer que interrumpe su embarazo, sino que endurece las penas contra los profesionales sanitarios que practiquen abortos ¿Por qué? Porque la lógica de fondo es la de considerar que las mujeres somos tan incapaces de decidir, tan víctimas, que necesitamos que nos protejan incluso de nuestras propias decisiones. Las mujeres estamos hartas de su paternalismo y de todos los mitos que rodean al aborto, de que nos digan que interrumpimos el embarazo “a lo loco”.
Lo cierto es que, según los datos del Estudio llevado a cabo por la Coordinadora Feminista en 2007, el 88% corresponde a embarazos de menos de 12 semanas de gestación, es decir, que la mayoría de las mujeres que deciden abortar toman esa decisión en cuanto conocen su estado porque tienen claro que, al menos en ese momento, no desean ser madres. Nadie, absolutamente nadie, tiene derecho a entrometerse en una decisión tan íntima como es la de qué hacer con nuestro cuerpo y desde luego nadie tiene derecho a hacernos sentir culpables cuando tomamos tal decisión. La maternidad debe ser siempre una opción libremente elegida, y para que eso sea posible el Estado debe garantizar la interrupción voluntaria del embarazo en la red sanitaria pública en condiciones dignas, seguras y con acceso universal para todas las mujeres. Quienes se dicen defensores de la vida deberían preocuparse menos por lo que pasa en nuestros úteros y aplicarse más en garantizar las condiciones materiales que nos permitirían ser madres en condiciones dignas si así lo decidimos. Que abran escuelas infantiles, que subvencionen comedores escolares, que amplíen los servicios sociales liberando a las mujeres de las cargas de trabajo de cuidados y reproductivo, que garanticen servicios públicos dignos de atención a la dependencia.
Uno de los ejes en torno a los que han hecho girar el debate ha sido el del supuesto de malformación fetal. Ya hemos señalado mil veces la hipocresía que supone escudarse en este debate mientras se recortan todas las garantías sociales para las personas en situación de dependencia. Finalmente parece que el gobierno ha decidido incluir este supuesto, con el consiguiente enfado de los sectores ultraconservadores a los que pretendía contentar con esta ley. Las feministas hemos dicho siempre y seguimos diciendo que los derechos de las mujeres no son negociables, no pueden ser fruto de un pacto con sectores conservadores. El derecho a la salud sexual y reproductiva es un derecho humano básico que debe ser garantizado. Nosotras lo tenemos claro el problema no es el aborto, el problema son los embarazos no deseados. La solución pasa por invertir en una educación sexual que nos enseñe a vivir la sexualidad de forma libre y segura y por garantizar el acceso a los métodos anticonceptivos. De lo contrario estaremos penalizando a quienes no tienen los recursos económicos para acudir a una clínica privada. Una famosa pintada decía “hipócritas: las ricas abortan, las pobres mueren”; en realidad es la lógica de mercado aplicada también a la salud reproductiva, el aborto, que es un derecho, se convierte en un privilegio sólo al alcance de quien pueda pagarlo.
La batalla viene de lejos y nosotras, herederas de las mujeres que llevan décadas luchado, hoy tomamos su relevo. Ahora que los consensos que cimientan el régimen del 78 están puestos en duda queremos recordar a las feministas que durante la Transición lucharon por los derechos de las mujeres y denunciaron las concesiones hechas a la derecha (también) en el terreno de los derechos sexuales y reproductivos. Entonces Unión de Centro Democrático y Alianza Popular se aliaron para que el artículo 15 de la constitución quedara redactado tal y como hoy aparece “Todos tienen derecho a la vida y a la integridad física y moral” frente al redactado que hablaba de “todas las personas” y que descartaba que la penalización del aborto quedara prejuzgada por la Constitución. Entonces, como ahora, se pactaron nuestros derechos con sectores de la sociedad que pretenden imponer su moral mediante imperativo legal. Una vez más les repetimos lo que tantas veces hemos dicho: no vamos a pagar su crisis, ni vamos a aceptar su moral. Ahora que el régimen se tambalea vamos a atacarle por todos los frentes, porque provida somos nosotras y nosotros: quienes luchamos por una vida digna, libre y autónoma para todas las mujeres. Demos juntas y juntos la batalla por tumbar esta ley injusta. Que les quede claro de una vez por todas: nosotras parimos, nosotras decidimos.

35 médicos del hospital de Valdeorras arremeten contra la gestión del centro

Alertan de los contratos en precario y del "desmantelamiento progresivo" de los servicios
CRISTINA HUETE (EL PAÍS)
Contratos “en precario, sin guardias y por tanto sin posibilidad de ingresar a pacientes que deben ser trasladados a otros hospitales”, consultas “masificadas (hasta 70 pacientes en un día) y recorte en el personal de guardia” de forma que “un solo especialista en Hematología hace siete guardias al mes”, recortes en personal y medios y trato “prepotente y vejatorio” por parte de la gerente. 35 médicos del hospital comarcal de Valdeorras (Ourense) han estampado su firma en un comunicado de denuncia de la “gestión deficiente y peligrosa” de la actual gerencia de ese hospital comarcal que encabeza Guillermina Agulla y que en opinión de los facultativos solo puede tener como objetivo “el desmantelamiento progresivo de gran parte de lo conseguido con tanto tiempo y trabajo de todos”.
El personal asegura que la gerencia del hospital valdeorrés “intenta hacer creer a la población” que crece en recursos con nuevas consultas de Cardiología, Endocrinología o Neurología” sin explicar que las condiciones en esos “bienvenidos nuevos servicios” son “precarias” y determinan que los facultativos “renuncien a trabajar” en ese hospital y sean contratados en otros centros “en donde tendrán mayor proyección personal y profesional”.
Los médicos que firman el escrito sostienen que no es solo en los nuevos servicios en donde encuentran la gestión “deficiente y peligrosa” sino también en otras especialidades como consultas, guardias e ingresos, en donde han “recortado el personal” pasando de contar con dos profesionales a tiempo completo a disponer de uno solo “con siete guardias al mes”. Es el caso de Hematología y eso implica, según los médicos, que por primera vez desde 1984 “durante 21 días al mes no hay hematólogo de guardia y que las urgencias de este servicio sean “trasladadas a otro hospital.

No es la única especialidad en la que se ha recortado. Los dos especialistas en Urología se han quedado en uno “compartido con Verín y Ourense” y “no hace guardias”, con lo que el servicio está 20 días al mes sin especialista. En Cardiología, “hay una consulta algunos días a la semana” y en Urgencias “la gerencia ha reducido el número de médicos en el turno de mañanas, cuando mayor es la asistencia de pacientes”. Además “se han suprimido las ayudantías quirúrgicas en las guardias” con lo que si un cirujano, ginecólogo o traumatólogo necesita en su guardia operar a alguien de forma urgente” no puede avisar a un compañero” con lo que acaba “derivando al paciente al hospital de referencia”.
El recorte no solo afecta al personal. Los médicos denuncian que la situación de Radiología es “sangrante”. Aseguran que necesitan un scaner con urgencia, largamente prometido y nunca entregado, así como “reemplazar equipos obsoletos”. Pero precisan que pese a hacer “todos y cada uno” la petición ante la gerente solo han recibido “un trato prepotente y vejatorio adornado con gritos y manotazos en la mesa”. “De la subdirección médica solo podemos decir que es inexistente y una mera comparsa”, finalizan su escrito de denuncia los facultativos.

Tamen en: 

El Sergas niega deficiencias en la gestión del hospital de Valdeorras


Médicos del hospital de Valdeorras piden la dimisión de la gerente

Aseguran que es falso que se haya completado el cuadro de personal

Va a pasar algo, veremos el qué

Los amos de España no confían en los españoles pero tampoco confían ya en los dos grandes partidos y han decidido actuar
Suso de Toro

Va a pasar algo o está pasando. Y cuando pasa algo, normalmente una apisonadora, lo hace por encima de los que estamos abajo.

Tras la tramoya de la Monarquía. Somos bastante tontos e ignoramos lo que ha ocurrido y está ocurriendo tras los pesados cortinajes pero es evidente que ha habido trapisonda y movimientos de muebles alrededor de la Casa Real. Para buscar una salida a la historia que nos cuentan, a esta obra teatral que tiene el escenario lleno de miseria, corrupción y estrangulamiento de la democracia nos han ofrecido, como un “Deus ex machina”, el advenimiento de un nuevo rey.




Lo que nos cuentan no puede ser más mítico: el nuevo rey es un elegido que arrancará la espada de la piedra, removerá los obstáculos que tiene su pueblo ante si e inaugurará una nueva era de harmonía y abundancia. El resultado es ridículo porque los espectadores en este momento ya no están dispuestos a creerse un cuento así (si bien lo habrían comprado de gusto hace pocos años cuando las cosas parecían marchar).

Más interesante que el nuevo acto de “La España mágica”, que parece protagonizada por figuras de purpurina, son los manejos de las sombras grotescas escapadas de los espejos del Callejón del Gato valleinclaniano. En el calor del enredo algunas figuras salen de bambalinas y se acercan al proscenio para hablarnos explicarnos el sentido de la pieza teatral, otras en cambio sólo podemos atisbarlas a lo lejos como sombras chinescas.




Los que se mantienen entre sombras son los representantes del IBEX 35. Aunque se han dejado ver y retratar en las vísperas del magno evento, metiendo sus manos en harina política y ayudando al amasado de la empanada que nos presentan. Los más conspicuos, como Botín, suelen aparecer respaldando las políticas y el optimismo del Gobierno, pero en esta ocasión todos han entendido que había que mancharse un poco las manos.

Y las figuras que se muestran y nos hablan desde el proscenio, actuando como intelectuales orgánicos del sistema económico y político y como portavoces de la maniobra en marcha, son un miembro de un consejo de administración y también político que parecía jubilado pero está muy activo, Felipe González, y un periodista que preside una importante empresa de comunicación, Juan Luis Cebrián. Un día y otro argumentan tanto la Monarquía como la necesidad de que el nuevo rey intervenga en la vida política.

Es evidente que si los poderes económicos y sus intelectuales optan por ese camino, debido principalmente al fracaso del PP, es porque creen que la situación es muy seria.

Rajoy ejecuta fielmente las políticas económicas y sociales que le piden, los recortes democráticos y la represión nadie se lo pide y ya corren por cuenta suya, pero es un verdadero desastre como político: no se mueve de su posición cuando todo a su alrededor y, sobre todo, debajo de él está cambiando. Su propia gente lo califica de “Don Tancredo”.




Y efectivamente él, que es quien tiene que manejar la circulación, puede provocar un choque de trenes con el convoy que ya está en marcha y baja de Catalunya hacia Madrid. En eso hay que reconocer que Rajoy es un personaje de principios, fue educado en la “Una, grande y libre” y es fiel a si mismo, él y su partido son la peor elección posible para gestionar desde el estado el proceso político catalán. Cómo le pueden pedir que cambie ahora cuando han llegado al Gobierno atizando el nacionalismo españolista, tanto alimentándolo con el terrorismo y sus víctimas como con acusaciones hacia los catalanes.

Por otra parte, la otra pata del sistema político, el PSOE, se encuentra sumida en una crisis profunda. A los poderes económicos tampoco les inspiran confianza los candidatos a dirigir el partido, no saben si pueden confiar plenamente en ellos ni si tendrán capacidad para liderar a una parte de la sociedad que debe ser conducida dócilmente sin que rompa con el sistema político vigente.

El PSOE se muestra como un partido atrapado por su pasado. Sus gobiernos, junto con los del PP, son corresponsables de la configuración actual del estado y del sistema financiero y económico tal como ahora es. Hasta aquí se ha llegado por una serie de decisiones, desde el caso Rumasa y Mario Conde hasta el desastre de las cajas, particularmente Caja Madrid /Bankia, pasando por la privatización de las empresas públicas, un verdadero saqueo al estado.

Tampoco aciertan a imaginar una política económica y social distinta a la que ha practicado. El pacto en el parlamento europeo entre “populares” y socialdemócratas en torno a un mismo candidato, Junker, y una misma política económica es como firmar lo que mucha gente cree hoy, que son las dos caras de lo mismo.

Podemos es un fenómeno político que merece una atención en si mismo, pero muestra la desafección y el resentimiento de una parte de la sociedad hacia el régimen político. Y ahora que se ha abierto ese canal de expresión solamente va a crecer. La aparición de ese cuestionamiento del sistema político ha añadido incertidumbre y ansiedad en los pechos de los “próceres”.

Estos ven lo mismo que ve la sociedad, que el sistema político basado en los dos grandes partidos estatales se ha descompuesto y ha llegado a su término, es una crisis del Régimen. Y ello en medio de una crisis económica y social que todavía tiene recorrido, a pesar de lo que predique este Gobierno por sus conveniencias electorales.




Desde luego que los amos de España no confían en los españoles (la democracia es una cosa demasiado importante como para dejársela a la ciudadanía”, piensan) pero tampoco confían ya en esos dos partidos, “son unos incapaces”, y han decidido actuar. Se trata de volver a soluciones extraordinarias, de apartar a los políticos votados en las urnas y poner a otras personas. Una situación que tiene parentesco con la vivida en el último gobierno de Suárez.

Recordemos evidencias, en esta Europa un estado como Grecia ha sido atacado económicamente con brutalidad y su soberanía fue secuestrada y a un estado como Italia le han quitado y puesto presidente de gobierno. Pero en este caso español es una operación política nacida desde dentro del país para someter al estado y la ciudadanía.

Constatamos dos realidades que deben preocupar. Por un lado, los medios de comunicación de ámbito estatal han mostrado de modo unánime su implicación en la operación política en marcha, la abdicación y la proclamación del nuevo rey. Lo cual pone en cuestión que en España exista verdadera libertad de expresión. Y, por otro lado, ya tenemos de ministro de Economía a Luis de Guindos, un hombre de Lehman Brothers y con decir eso basta. Habría que añadir la constante represión de la ciudadanía que se defiende de una política injusta y que exige el mantenimiento de la democracia. Hoy por hoy ya estamos viviendo una situación de anormalidad democrática.

Después de tanto cacharrear, el plato que nos están preparando de postre sólo puede ser, tras tenernos sujetos y apretados, un gobierno de excepción. Bien nacido de una coalición entre los dos grandes partidos estatales, posibilidad hoy difícil porque sería un suicidio político de los socialistas, o bien uno  formado por técnicos económicos con el consenso de los dos grandes partidos. ¿Y quien pretenden que haga de “maître” y nos aconseje el plato con los mejores modales? El nuevo rey. Se trataría de que Felipe reine y también forme gobierno. Esto se completa con la pretensión de que haga lo que no puede ni quiere hacer Rajoy, ofrecer una salida a Mas y a una parte de la sociedad catalana para evitar una ruptura.




En realidad, ahora que lo pienso, sigo teniéndole miedo a España. Cada sociedad tiene sus características y su historia que pesa y condiciona, lo que en el país de las trapacerías, Italia, se resuelve con la complicidad de todos y entre burlas públicas, en el país de las tragedias, España, se resuelve siempre de otra manera.

No sé como será vivir en otros lugares con otros pasados pero a mí me sigue pareciendo siniestro que, con motivo de la proclamación del nuevo rey, desfilen tropas por delante del Parlamento. O que, en estas circunstancias, Rajoy les diga a quinientos militares “España es una patria común por la que merece la pena sacrificarse”. Creo que están jugando con nuestros miedos. La ya débil confianza en la democracia española se me escurre entre los dedos.

luns, 23 de xuño de 2014

No me bajes más los impuestos, Mariano, por favor

A usted y a mí nos reingresan unos cientos de euros, a Amancio Ortega o Emilio Botín les retornan miles y millones de euros
Antón Losada
El Increíble Montoro lo ha vuelto a hacer. Ha liado los números de tal manera que llevamos tres días haciendo gráficos, powerpoints e infografías para aclarar si es verdad o no que han bajado los impuestos. Una vez más se demuestra que Churchill tenía razón cuando decía que los números convenientemente torturados confiesan lo que sea. El politólogo Aaron Wildavsky también, al formular su Ley de los grandes números: cuanto más grande la mentira, más grande el número que la ampara
Los números que podamos echar ahora resultan del todo irrelevantes. Los números que cuentan los echaremos y pagaremos en julio de 2016, cuando ya hayamos votado en municipales y generales. No soy adivino, pero me atrevo a pronosticar que ni mi declaración ni la suya saldrán a devolver. Al próximo que venga a marearle con cifras, dígale que lo importante no es cuánto dejen de retenerle hasta entonces, sino cuánto deberá ingresar al liquidar el IRPF en 2016.
"Bajada" de impuestos de cara a las elecciones. Gráfico explicativo: 

A la espera de esa hora feliz, emergen algunas evidencias que ya no van a cambiar. La primera confirma que ese soniquete que nos cuelan siempre sobre Europa obligándoles a hacernos sufrir es otra mentira. Meses de demonizar a Ángela Mérkel, reformar la Constitución en la clandestinidad, llorar por la soberanía perdida, decir que todo lo que figuraba en el memorando del rescate bancario era como los diez mandamientos y ahora resulta que cuando el Gobierno de Madrid quiere hacer algo, lo hace, le guste a Bruselas o no.
La segunda evidencia es pura matemática. Según el Ejecutivo, su presunta reforma fiscal nos va a devolver cerca de 8.000 millones. Si tenemos en cuenta que las subidas anteriores han supuesto pagar 30.000 millones adicionales, decir que el Gobierno baja los impuestos es tanto como decir que Elvis sigue vivo. La supuesta rebaja fiscal de Rajoy es como la chica de la curva, una leyenda urbana, no existe.
La tercera deriva de la anterior. No se trata de una bajada de impuestos pero sí es cierto que a las rentas del trabajo les devuelven una pequeña parte de las subidas anteriores. Como también resulta cierto que aún les devolverán bastante más a las grandes empresas y a las rentas de capital. Los impuestos que nos afectan a todos por igual, ricos y pobres, quedan como estaban. Los impuestos que gravan más a las rentas medias se ajustan levemente a la baja y los impuestos que gravan a los ricos se envuelven para regalo. A usted y a mí nos reingresan unos cientos de euros, a Amancio Ortega o Emilio Botín les retornan miles y millones de euros.
Si es usted un ciudadano harto de la crisis que de verdad quiere cree Rajoy cuando le explica que llega la recuperación y le ha bajado los impuestos, realice un sencillo ejercicio. Olvídese de los números y los gráficos. Pregúntese cuánto suma ese dinero que dicen que le van a devolver y cuánto ha repagado y va a seguir repagando en medicinas, en justicia, en becas, o ayudas para libros, o para comedor, o para transporte, o para vivienda, o cuantos maestros, médicos o trabajadores sociales echa en falta. Si ha dejado usted de recibir el desempleo, o tiene algún dependiente a su cargo, no le digo nada porque ya lo sabe usted todo. Según mis cuentas, cuanto más nos bajan los impuestos, más salimos perdiendo. 

domingo, 22 de xuño de 2014

As coroas non veñen nos ovos Kinder


Así e todo, e por máis que se maquille a realidade, cada vez é máis patente cá monarquía, amais de caer en picado na tolerancia popular, nunca contou coa lexitimación moral cá consolidara máis aló de ser imposta por Franco e contar co mallado mérito de ser artífice da transición… Pero non nos levemos a engano. Naqueles anos, os españois non nos fixemos monárquicos da noite para a mañá. Só queríamos fuxir de calquera xeito de corenta años de represión e da maneira máis rápida posible.


Pero este conto fano persoas con nome e apelidos, con numeración romana logo do nome, e custa crer cun colexial corrente dentro dun século, que alguén lle tome lección fecha incluída e árbore xenealóxico que previamente tera anotado nalgunha chuleta. E somos os correntes os que cada mañá erguémonos e como autómatas dirixímonos ó traballo ou ó INEM os que non saímos nos xornais nin ocupamos telexornais, pero mudamos o mundo dende o anonimato e con empeño, na repetición continua do mesmo discurso do derradeiro NODO: monarquía como eixe que vertebra o estado de dereito, monarquía igual a democracia, monarquía único réxime que garante estabilidade.


Insisten en presentalo como a fórmula natural de organizar a sociedade española. E satanizan, ou tentan, a quen se opón como suxeitos perigosos ben pola súa condición de malditos, extremistas, utópicos irresponsables ou directamente delincuentes e tendentes ó alboroto social. E levan tantos anos practicando a caza do antimonárquico có creen de verdade, creen ter todo organizado e enlazar a sociedade cando é todo o contrario. Gran operación propagandística de lavado de cara, a monarquía neste momento é un antídoto para a rexeneración dun país que perdeu o norte e a confianza en si mesmo, un soro que trata de aplacar a dor producida pola incapacidade e a avaricia da casta dominante instalada. Os reis xa se sabe, cando non están ocupados coroándose, están ocupados abdicando.

Que digo eu… Con dous reis xa podemos envidar a grande.

Logo de ler un discurso de conto de fadas onde o rei dedica a coroa a familia como os agraciados dos 'Goya' (non era día de falar de corrupción e outras miserias), veñen os bicos e apertas de dóciles cortesáns e reverencias, para dar un paseo triunfal polas rúas que tantas manifestacións acolleran neste ano, hoxe escenario de cartón pedra, ampliando cada vez máis a desigualdade, ala vai o protagonista soñado das revistas do corazón. Érase que se era un príncipe tímido que se converteu en rei. Chega a noite, valeiras as rúas, o vento arrastra as bandeiras de papel como follas de outono, os mendigos toman posesión e volven ós bancos. Así que nada, Borbón e conta nova, "monarquía renovada para un tempo novo" eu diría máis ben un refugallo da era feudal.




A expulsión dós de Del Bosque do mundial loxicamente tería como resposta arriar bandeiras e entusiasmos como perrencha pola inesperada decepción. Pero o calendario e a Historia parecían reclamar súa presenza, e aí quedaron, saudando o que algúns chaman fin de ciclo deportivo e comezo de ciclo político. Todo elo en tons patrios roxigualdas. Para os demais? …nin unha chapiña de tres cores deixou pasar a policía ós arredores da coroación.

Hoxe erguinme cunha resaca monárquica que no vexas.

Sen entrar agora nun análises profundo de qué é o que debe modificarse e en qué sentido... Nin profundo, nin superfluo, nin sequera indiciario, bastante complicado será conseguir unha maioría parlamentaria suficiente para impulsar unha reforma (ou número de votos necesarios para referendala) como para poñerse a elo…

Non falemos do privilexio de aforar o cidadán Juan Carlos (como foi un rei tan exemplar, no vaia rematar na cárcere) e sua caterva Sofía, Leitizia e princesa de Asturias, pasarán directamente o Tribunal Supremo en causas xudiciais que podan abrirse contra eles/as nos ámbitos civil e penal, inviolabilidade da que xa tiña gozado en 39 anos de reinado. O decreto "exprés" que mantén o título de rei para Juan Carlos publicouse dúas horas despois da entrada en vigor. O que crea o estandarte do novo rei, máis de dous días despois...


As cousas terán mellorado, o día có poñer a radio, ou a televisión, e escoitar ou ver, honradamente valoradas, as cousas que en realidade interesan. Cambiarán cando todo este almíbar sobre Felipe e a súa familia en titulares da primeira páxina dos xornais recuperen a honestidade e volvan ofrecer información en lugar de adxectivos, melindrosas valoracións ou fotos (tanto bico, tanta caricia pola cintura, á xente séguenlle a gustar as telenovelas) como as que ilustraban as revistas do corazón. A consigna parece ser lavar a cara dos reis (e noso cerebro) e os medios séguena, rozando as veces o esperpento. E iso non o van facer eles. Témolo que facer nós, acabar dunha vez por todas con este insolente esmorecemento informativo.


Deixo constancia dende o meu republicanismo, respecto á vontade popular e a liberdade de opinión e expresión que me confire o aínda Estado de dereito. E mentres xogamos a reis e princesas, o PP privatiza AENA, a penúltima xoia da coroa. A semana que ven, o xuíz volverá a imputar á irma de Felipe VI, mentres ó abdicado afórano con urxencia…



Está claro que tódolos actos de coroación, policía incluída, están inspirados nunha fórmula de éxito.



xoves, 19 de xuño de 2014

Lactancia obscena

Sandra Bulos

Dar el pecho es la mejor forma de alimentar a un bebé. Es, no sólo la más natural, sino también la más sana y beneficiosa para un hijo. Pero puede ser muy duro, especialmente para una madre primeriza sin experiencia que muchas veces recibe las opiniones del resto como críticas veladas o intromisiones en la forma de cuidar a su recién nacido.


Por más que amamantar sea una experiencia maravillosa y una elección personal para cada mujer, aquellas que deciden hacerlo se ven muy condicionadas a la hora de moverse libremente, de tener tiempo para hacer las cosas más básicas, sufren dolores en el pecho y tienen la responsabilidad y, muchas veces, la preocupación añadida de preguntarse si su bebé ha comido suficiente o no. Todo muy estresante.

Cuando, además, una observa en los demás una actitud de censura, una mal disimulada incomodidad y miradas de desaprobación  por no esconderse cuando alimenta a su pequeñín, la cosa se vuelve muy agobiante.  ¿Quién no ha escuchado alguna vez criticar a una mujer que da el pecho en mitad de la calle? Muchas veces por parte de hombres que se creen que lo que hace esa madre es provocarles. Glup. Cuánto pirado.

Sí, porque somos mamíferos. No pasa nada. Las mujeres que amamantan a sus hijos no quieren enseñaros las tetas. Hay que ser un enfermo para pensar así. Todos los que os encontráis en este grupo de gente peculiar estáis condicionando a muchas mujeres a quedarse en casa y a convertir la lactancia en un insufrible secuestro.

Este acoso encubierto a las madres que dan el pecho no está sólo en la calle, en los centros comerciales. También existe en las redes  sociales. Hasta ahora, Facebook consideraba obscena una imagen en la que una mujer amamantara a su hijo si en ella aparecía su pecho. La censuraba. Fuera de la red.

A imaxe dunha nai aleitando o seu bebé mentres practica espida a posición sobre a cabeza de ioga tampouco gustou a Instagram, pechando a conta na que aparecía.

Parece ser que ahora alguien (¿una mujer, tal vez?) ha puesto sentido común en Facebook -que no tiene problema alguno en mostrar fotos de menores con armas, por ejemplo-, que ha decidido en 2014 y no antes que dar el pecho a tu bebé no es porno. Gracias. Quizás ahora empiece a cesar el acoso a las mujeres que han elegido no dar a sus bebés un biberón.